Wi joggen nich

vun Heidi Rumler

Wi joggen nich, ne, wi lopen. Ümmer an'n Sünndachmorgen twüschen Klock acht un Klock nägen geiht dat los. Wi wåhnen binäh an't Enn von't Dörp un so is dei Wech tau'n Holt nich wiet. An'n schönsten is dat in't Vörjohr, wenn dei Ierd von dei Ööschen sneiwitt utsüht.

Tau alle Tieden in't Johr mäkt dat Lopen dor in'n Holt groten Spaß. Mienen Kierl un mi geiht denn ok nich so rasch dei Puust ut, wenn wi dat maleins hild hebben orre dei Enkel mit uns Griepen spälen.

Wenn dat nu por Dach pladdert hett un dei Forstarbeiders dei Wääch mit ehr groten sworen Fohrtüch upwäuhlt hebben, denn lopen wi leiwer up den Zielitzer Wech. Männigmäl is dat ok bäder, wenn man dei Streck wesselt.

So güng uns dat ok vör por Johren in'n Hornung, as Fastelabend wier. Uns' Faschingsclub fierte den 35. Burtsdach un harr 'n Ümtoch utricht. Dat güng denn an'n Sünnabendvörmeddach mit schmückten Wagens un Musik dörch dat Dörp. Ok dei Schützenverein harr sik mit ansläten. Dat wier all'ns hübsch antauseihn.

Aewer wenn dei Schützen ehr Böller afscheiten deden, kreech uns' Hund dat mit dei Angst tau daun. Wo harr hei sik bloots wedder verkräpen? Up'n Hoff wier hei nich un in't Dörp ok nich.
Wi hebben uns bannig üm em sorcht un dachten: Wenn hei man nich ünner dei Roe von ein Auto kamen is! — Hei wier nich mihr dei Jüngst un mit Kieken un Hüren wier't ok nich mihr so dull. Utbüxt is uns' Hund öfter mal eins, wier jedoch ümmer in'n Düstern wedder tauhus ankamen. Buuker hett sik gaut in uns' Dörp utkennt un väl Lüd wüssten, wo hei henhürt.

Nu künnen wi uns aewer nich denken, wo hei afbläben wier. Wo süll'n wi em noch säuken? An'n annern Dach wier uns' Hund ümmer noch nich dor. Nu wier dat Sünndach un tau'n Lopen güng dat tau'n Zietlitzer Wech. Uns' Pensum sünd ümmer drei Kilometer. Wi wullen uns oewertügen, ob wi ok wiet nauch lopen wieren, dorüm säd mien Mann: "Lat uns man eins dei Landstrat mit 'n Auto afmäten."

Dei Sandwech harr bannig väl Löcker un dat wi nich dei glieke Strät trüch mößten, meinte mien Korl: "Wi fäuhren leiwer oewer Sukow nå Hus." Dicht an den Bahnhoff in uns' Näwerdörp is'n groten Spälplatz, up den üm disse Tiet an'n Sünndachmorgen noch kein Kind spälen ded. Miteins röp ik: "Kiek mal einer an, uns' Buuker!"

Wo süss dei Gören rumtosen, stünn uns' Hünning. Wiss un wohrhaftig! Künn sin, hei harr uns' Auto all hürt. As ik em raupen ded, kem hei anwetzt un denn furts rin in't Auto. "Wat måkst du denn hier?", wull ik weiten. Hei keek uns mit sien nüdlichen Ogen mäud an un wier so froh, dat dat wedder na Hus güng.

Wi künn'n uns dat gaut tausamenriemen, woans sik dei Säk taudrägen hett.
Dor wier doch 'n Dach vörher dei Ümtoch mit dei Karnevalslüd von all dei Vereine ut'e ganze Gägend. Wiss wier uns' Buuker niegelich, wat dor up dei Stråt los wier. Kinner un hübsche Dierns har hei besünners leif. Säker har em ein Mäken raupen un em mit up ehren Wagen mitnahmen. Ik kann mi denken, dat em dat dull gefallen hett.

Ein von dei Dierns harr Buuker sogor 'ne pink Sleif üm sien Gnick bunnen. Dat seech putzig up sien blank swatt Fell ut! Nu seet Buuker achtern up'n Sitz. So'n bäten lösig keek hei ut'e Wäsch un wier wedder mit sik un dei Welt taufräden.

Wecker em mitnahmen harren, dachten nich dorrewer nä, dat ein Hund ok ein Tauhus hett, wo hei henhürt. Buuker hett noch mal Swien hatt, dat sik allens tau'n Besten wennt hett. Un man bloots, wieldat wi sünndachs lopen.