Jichtenswenn

Maske dragen? Seh ik ut as'n Idiot orr wat?!

vun Claus Günther

Hans un ik, wi swemmt gegen den Stroom bi Corona. Wi hollt keen Afstand, wi wascht uns nich de Hannen un wi sett keen Mask op, haha! Wieldat wi blots telefoneert, wi twee! Dag för Dag, vun Huus to Huus! Sündags roop ik Hans an, maandags hangt he bi mi an de Stripp, de anner Week annersrüm. Wat is? Jo, weet ik doch! En Stripp gifft dat nich mehr an't Telefoon, dat's allens drahtloos un digitaal oder wo dat heeten deit. Wi kennt us bannig lang, Hans un ik, so lang as — dor weren de mehrsten noch gor nich boren. Hans is söbenuntachentig, dree Johren jünger as ik. Ik segg mennichmal to em: "Na, mien Jung?", un he, nich fuul, antert denn: "Jo, Vadder, wat is? Is wat?"

Fröher sünd wi üm de Hüüs trocken, Hans un ik, un wi hefft Musik mookt. Jo! Wi weren "De twee Claasansis", kennst de noch? Dat is vun uns Naams afleidt, Claas un Hansi. Aver denn hefft wi faststellt, dat Hansi as Singer keen Melodee hollen kunn, un ik speel nu mol keen Instrument. Wat 'n Jammer! Wi harrn Mega-Spood harrn kunnt. Alleen uns Naam: "De twee Claasansis!" Dat harr wat.

Naja, op de Bongos kloppen, dat kunn ik noch graad

Denn heff ik aver Anke kennenlehrt un heirodt, denn kemen de Tweeschen, un denn weer Sluss mit kattenfideel. Hans aver, mien Hansi is sien Leevdag Junggesell bleven. Bit hüüt. Un wat hefft wi nu? De Tweeschen hefft sülven Kinner, un wi hefft all de Pandemie — oder as Hans seggt "Pandemi-e", wieldat en Tant vun em Ottili-e heet. "Un dor warrt dat "e" jo ok extra nennt", seggt Hans.

Anke, wat jo mien Fro is, Anke wull nülichs weten, wat wi twee Dröömbüdels denn to bekakeln hefft an't Telefoon. "Du, dat sünd keen Geheemnissen, du kannst geern tohören", heff ik antert un dacht: Dat fehlt mi noch. To'n Glück weer se aflenkt vun'n Kiekfunk, dor leep grood de teihndusendste Folg vun ‚Rode Rosen', un dat is, as wenn ik tokiek, woans de Bayern 'n Moorsvull vun'n HSV kriegen doot. (Dor weer doch mol wat, nich?)

Aver ik bün denn nadenkern worrn. Wat snackt wi denn wohrhaftig, de Hans un ik?
"Moin!" — "Moin!" — "Wo geiht?" — "Geiht so. Un di?" — "Mutt jo."
Dat is allens? Jo. Nee. Äh — doch. Veel mehr is nich. Man egentlich is dor noch wat anners. Wi föhlt uns belemmert in leste Tied, dat mutt een seggen. Inschränkt, insparrt un sünner Perspektiev.
"Claas", see Hansi trurig, "ik heff keen Drift mehr. To nix."
Ik nickköpp, man dat kunn he jo nich sehn. Ik bün ok 'n beten wat depri. Denn full mi wat in.
"Hans", reep ik, "büst du in Kott-Arbeit?"
"Wat ik wat bün? Tüünkroom. Wi sünd doch Rentner, Claas!"
"Sühst woll Schütt, dat meen ik, dat is doch wat! Wi mööt uns nich sorgen, uns Rent is seker."

Dat seeg Hansi 'n beten wat anners, wieldat he 'n Swattkieker is. Aver denn full mi noch wat in.
"Hans? Hans, büst du noch in de Leit? Weetst du, wat uns fehlt? Wi hefft nix vör! Dat is dat. Dat liggt bi uns, wi mööt — wi mööt sülvst wat anstelln, Dag för Dag!"
"So as fröher? Bi 'n Naver pingeln un weglopen?"
"Och Hans. Du hest mi al verstahn, mien Jung, dor bün ik seker. Wenn wi uns nee struk-, struktureert, verdrifft wi de swatten Gedanken!"

Ik keem mi vör as 'n Beterweter, aver mien Föhlen see mi, miteens kunn allens anners warrn, meist so as fröher, as wi dat blots mit de Gripp to doon harrn. Wi sünd doch in'n Krieg opwussen, unse Generatschoon, wi hebbt Bang hatt vör de Bomben, hefft uns den Moors affroren un hungert! Wi hefft keen Ananas kennt un keene Bananens, un Schokolaad weer 'n Frömdwoort för uns Kinner. Uns Öllern weren utbombt un wi glieks mit — wi harrn nich een Speeltüüch mehr, allens in Dutt!
"Dor haut uns doch solk Virus nich ut de Pantüffeln, verdorri noch mol to, un —"
"Botterbroot!", full Hans mi in't Woort. "Ik harr so geern mol 'n Botterbroot eten in de Tied!"

Kiek, nu harrn wi en Thema, un wat för een! Üm fröher fallt di jümmers wat in, di doch ok, Anke, weetst du noch? Dor vergitt een glatt de Langewiel. Man Anke hett nu wat to doon un keen Tied. Langewiel kennt de gor nich! Aver wi Mannslüüd mit Football ahn Tokiekers, wi sünd doch anscheten.

Hans vertellt mi wat vun Soschüllmedia. Soschüllmedia is ingelsch un digitaal, seggt Hans, wieldat he 'n Computer hett. Ik heff jo 'n Laptop, aver mit Soschüllmedia heff ik nix an'n Hoot.

Maske dragen? Hach ja, ik mutt mi sachs doch to'n Idioten maken...

"Du kannst hüüt mol na Bargmann gahn un uns wat to eten halen", keem Anke op mi to. "Ik kann nich mehr jedeen Dag stünnenlang in de Köök stahn un Eten moken, so as fröher. Ik heff ok blots twee Hannen! Aver sett diene Mask op un holl Afstand un wasch di de Hannen achterher."
Bargmann is keen Bargmann, Bargmann is uns Slachter. Dor kannst Eten afhalen. Hans mutt töven. Ik heff keen Tied to 'n Telefoneern! Aver jichtenswenn warrt allens anners, dat — dat versprek ik di.