Hölp los! vun Katja H. Renfert "Nu man gau, pinkel ..." Ik bring den Hund na baven in'ne Wahnung, sloot de Döör
af un brus los. Ut de Puust kumm ik bi'n Veranstaltungsoort an. En penetranten Ruuch stiggt mi in'ne Nees. Ik versök, flach Aten to holen; ik drei mi na links, wo Hans, de Organisator vun'ne Veranstaltung, mit de Inföhrung vun dat Thema över "Natuur-heil-kunn" anfangt.
Nadem de links vun mi sittenden Fruuns- un Mannslüüd sik
vörstellt hefft un uk poor Woor seggt harrn, kiekt all de Lüüd
nieschierig to den Obdachlosen, de rechts vun mi sitt. Jeden Morgen un jeden Avend, wenn ik mit mien Hund de Straat rünnergah, slöppt de Mann in den breeten Ingang vun düsset Huus. Wenn dat ganz un gor iesig is, liggt he tosamenrullt in en Wulldeek; mitünner söcht he Schuul achter en Regenschirm vör den kolen Wind.
Dagsöver sitt he oftins dor op de Stopen, kiekt stump op de
vörbihastenden Minschen. Sien binah graues, schullerlanget Hoor
is kladderig; en wokernden Boort lett nix as de düüstern
Ogen, de markante Nees un den verslaten Mund frie. -
"Manua. Studeert, jümmer wedder studeert ..." "Wo heetst du? Schnack doch nich so liesen!" meckert een Frau em ungedullig an. "Manua", seggt he nochmaal mit lahm Stimm. "Manua!" "Is dat persisch?", fraagt een. Manua nickköppt, denn schnackt he liesen wieder: "... hüüt Gebortsdag." Een poor vun de Lüüd klatscht in'ne Hannen. "Gebortsdag!? Denn mööt wi jo Sekt drinken!", röppt en Fru vergnöögt. Ik senk schamerig den Kopp, wag nich, düssen Mann, de trurig, ganz af wirkt, antokieken. Twischendörch wippt he unruhig mit sien'm övergeslagenen Been hin un her. Mitünner kratzt he sik verlegen an'n Kopp or an'ne Been, un ik ünnerdrück eenen Impuls, dat glieke to doon. Nodem sik de restlichen Lüüd vörstellt hebbt, fangt
Shah mit sien Vördrag an. Eenige vun de Lüüd griept wedder un wedder to den Teller
mit de Keksen, sünd opreggt vun Shahs Vördrag.
Eenmal jede Week sünd düsse Drapen, wo en jeden deelnehmen
kann. Un wat maakt de Anwesenden? Hölp!!! |
|||
15.12.2010 |