De privote Flohmarkt

vun Heinz Tiekötter


So öber'n Flohmarkt lopen, dat gefallt Hein Witt. Dat mookt em 'n bannigen Spooß. Wat dat dor so allens geben deiht. Kannst jo meist en Museum för Heimot-Geschicht mit beschicken. Wenn Hein denn no Huus kümmt, hett he swoor to drägen. Un wenn he allens op'n Disch packt un mit Wohlgefallen bekiekt, feuhlt he sik riek. Nich, dat he vun de Soken wat bruukt; doch man kann jo nich weten. Also Hein meent, wat he an Beuker funnen hett, dat sünd jo Schätze. Wenn he in Oller eerstmol Tiet hett, dor in to lesen, denn ward de Lüüd sik noch wunnern, wat he allens weet. Un in de Warktüügkist is de Knieptang blots 'n beten rustig he mutt dat Niet 'n beten fastkloppen, denn kann de richtig wedder tobieten. He wüss dormit ümtogohn; he harr all fief dorvun. Rutfinnen müss he noch, woneem dat de Klingen för den olen Rotbart-Nattrasierer gifft.

Dat Erna Witt sik nich öber de Etajeere freit, blots wiel de in tweeten Stock een Sprung hett …. "Wenn dor eerst dat Konfekt opliggt, denn sütt doch keen Oos den Kratzer." "Denn mutt de Smackkroom ok liggen blieben un nümms droff dor rangohn, ansünsten ward de Sprung jo wedder sichtbor", meen Erna.

Un de ole Roller kümmt eerstmol in de Garoosch. Wenn he noch so een find, hett he veer wunnerbore Rööd, mit de he denn — to'n Bispeel — dat Sofa heuger leggen kann. Denn kunn Erna sik beter hensetten un beter wedder opstohn. Un dormit de Rööd nich to sehn sünd, kann Erna jo een Schabracke ut de Markisenstoff sniedern, den he för blots acht Euro kregen hett. Weer jo meist geschenkt. Dat Erna noch keen Problem mit dat Sofa un dat Opstohn hett; also wi weet jo ninich, wat op uns noch tokümmt.

Man nu is Hein Witt beus in Druck! Siet veer Moond ploont de beiden Witts, dat se ümtrecken wüllt. Dat Huus is jem to groot worrn un en Wohnung in de Stadt is in't Oller jo doch recht wat kommodiger. Erna meent, dat se nich mit all den Tüdelkroom ümtrecken köönt. För dat Gerümpel sall Hein man twee Containers bestellen. Mit een ward he jo nich utkomen. Beter weer dat allerdings, wenn he sik mit all dat Tüüg op'n Flohmarkt stellt. He harr dor jo en Vermeugen för anleggt. Dorbi kunn he doch tomindst 'n poor Euro vun dat vele Geld trüchholen. "So sühst du ut", brummel Hein, "ik stell mi doch nich op'n Flohmarkt hen." "Denn stell dien Bickbeernmuus doch an de Stroot un verschenk allens!" An Obend telefonier Hein mit sien Söhn Peter, vertell em wehmeudig öber sien Problem mit de Sammlung un froog ok glieks, wat he wull wat vun de Schätze gebruken kunn.

De Jung lach bloots un harr denn doch en Root för sien Vadder: "Wenn di dat to schenant is, di mit diene Museums-Utstellung op'n Flohmarkt hentostellen, denn mook dat doch bi di an de Stroot in dien Vörgorrn. Du nümmst 'n stabilen Disch un schruuvst dor 'n dunnige Kist an de Dischplatt fast. De Kist kriggt 'n Schlitz as en Kollektenkasten in de Kark un Slott un Riegel dorvör. Dor kümmt dat Geld rin. Un dienen Worenbestand stellst du rundüm op. Wenn de Platz nich langt, stellst een Tapetendisch dorto. Un denn moolst du 'n Schild, wo opsteiht: Nümm, wat du bruken kannst, un legg in de Kist, wat di dat weert is!" — Hein weer orrnlich stolt op sien kloken Peter.

So kunn dat aflopen, dat weer'n praktikobeln Vörslag. Freuhmorgens hett Hein allens opbuut un so an de Grenz vun dat Nobergrundstück henstellt, dat nich elkeen fortsens sehn kunn, wokeen hier dat Geschäft bedrifft. Jede vulle Stünn keek Hein bi sien Loden vörbi, üm den Worenbestand to kontrollieren. Dull leep dat Geschäft nich. Üm de Meddagstiet hett de Deckel vun de Koffiekann, de Nöötknacker un dat Schinkenmetz fehlt. Geld leeg nich in den Kollektenkassen. Hein stell sik 'n Tiet lang achter dat Finster un beobacht sien Ünnernehmen. No de Meddagsstünn, in de Hein sik vun den Ünnernehmer-Stress verhoolt harr, weern de teihn Hosenbügel weg. Geld leeg nich in de Kist.

As de Sünn ünnergüng, hett Hein öberleggt, wat he nu allens wedder rindreegen sall. He harr keen Lust dorto un lett den Loden noch wat open. Jüst so as de annern Supermärkte ok, hett he meent. As he, nu weer dat all düster, rutgüng, üm sien Worenbestand rintoholen, weer de Tapetendisch un de Disch mit de Kass weg. Dat Schild un dat restliche Angebot leeg op'n Bodden.

Op dat nee'e Schild steiht nu "To Verschenken" un de Hümpel nümmt langsom af. Un för dat, wat denn liggen blifft, kümmt neegste Week 'n Container.

Ik segg jo jümmers: Du kannst mehr Flegen mit Honnig fangen as mit Essig!


25.4.2020


na baven