Wat för de Figur doon

vun Heinz Tiekötter


1956 bün op de Veddel konfirmiert worrn. Un fofftig Johr loter, 2006, flattert mi en Breef in't Huus. De hüütige Paster, de woll dottig Johr jünger is as ik nu sülmst, deelt mi mit, dat en Jubileeum fiert warrn sall. Un he leggt een List mit all de Nomens vun de domoligen Deerns und Jungs bi. De süllt tosomen kummen. Wokeen noch Kontakt hett, de sall dat wiederseggen. All süllt sik bi em mellen orrer jemmer Adress an de Veddeler Kark schrieben.

Djä, wat sall ik seggen; de güllne Konfirmation 2006 hett Spooß mookt. Een Barg vun miene Klassenkameroden weern mit vun de Partie un wi hebbt in Erinnerungen swöögt. Un ob du dat nu gläuvst or nich, de Jungs, de in de Schooltiet dat Seggen harrn, weern jümmers noch de Eersten an de Sprütt.

Mi perseunlich hett an mehrsten freit, dat ik mi in Vergliek to miene Frünnen so good holln heff. Ik goh jo noch jümmers för teihn Johr jünger dorch, as ik würklich bin, un ik meen dormit ook as de Ehemoligen ut miene Schoolklass. Un as Peter Hansmann mi froog, wat ik dat rechte Been 'n beten notreck, dor heff ik em wat vun en Unfall in de Bargen vertellt. Öber Krankheit un Süükdom, sünnerlich öber mien Ischias to snacken, dat weer mi doch to schenierlich. Sowat kost jo Punkte. Ook as Werner Peters mi so veel vun siene drütten Tähn vertell, kunn he mi nich ut de Reserve locken.

As ik wedder to Huus weer un miene Fro vun dat Drepen vertell un dorvun, dat miene Schoolfrünnen doch orrnlich wat klapperiger weern as ik sülms, kunn ik mit ehr'n Griensche nich so recht wat anfangen. Sull se mi an Enn ünnerschätzen?

Ik harr mi ganz dull freit, dat ik ook mienen olen Schoolfründ Fiete Zittergrün wedderdropen heff. Mit Fiete harr ik mi in de Schooltiet good verstohn. Wi sünd tosomen inschoolt worrn un seten de mehrste Tiet in ene Bank tosomen. Dorno harrn wi uns n'beten ut de Ogen verlorn. Eene Woch loter heff ik Fiete obends noch mol anropen un em froogt, wat he nich Lust op Beseuk bi uns harr. He harr Lust un so keem he letzten Sünndag mit sien lütt Enkeldochter Katrin to'n Koffie. De Lütt weer man grood tein Johr old un een nüdelige Deern. Se harr, as se bi uns ankeem, den Woold un de Kant vun dat hoge Elvufer op de linke Siet bewunnert un froog, wat wi no'n Koffie dor nichmol ropgohn kunnen. Egentlich mookt mi de Patt dor hooch al n'beten Meuh, man ik wull ehr den Gefallen doon, denn vun dor boben hest 'n wunnerboren Blick öber de Masch bit no de Elv hen.

Also hebbt wi uns no'n Koffie antrocken un sünd öber de Stroot un denn bargop dörch den Woold lopen. Katrin sprüng man jümmers twintig Meter as'n Eekkoter vör uns hen, as weer dat gornix. Ik harr all 'n beten mit de Luft to kämpfen un stell dat Snacken in un verseuk, mi nix anmarken to loten. Ik däe so, as weer ik in de Natur versunken. Liekers schuul ik no mien Fründ Fiete hen. He snack un vertell vun uns Schooltied, vun siene Utbillung un öber siene Arbeit un vun Gott un de Welt. Sall he an Enn noch fitter sien as ik?! Puustig weer he jedenfalls nich so. Wat mi denn würklich erschüttert hett, dat weer, as de lütt Katrin mi froog, woveel Johr ik öller weer as ehr Opa. Dat is mi denn doch an de witte Farv gohn!

An Moondag heff ik in alle Freuh telefoniert un mi anmeldt. Vun de neegste Woch an drippst mi nu dagsöber in de Muckibood. Dor will ik träneeren, dat ik noch wat fitter warr, as ik ohnehen all bün. Ik heff dat geern, wenn de annern n'beten needsch op miene Fitness un miene Figur sünd.


12.6.2021


na baven