Ferdinand, dat Monster

Vertellsel vun Rita Kusch


So in de Middagstiet mach ick to gern mol in de Stadt gohn un dor so'n beten rumbummeln. Ick mutt gor nix köpen, will lever schnüstern. Viellicht find ick wat för de olen Lü, de nächste Week tohopkomt, oder mi kummt wat in de Möt, wo ick een lütje Andacht ut stricken kann. Ok gegen een neen Pullover oder ne Büx, de mi in de Möt kummt, hebb ick nix intowennen. Un an allerleevsten mag ick to'n Schluss in een lüt Stratencafé een Schuf sitten gohn un bi een Tass Koffi de Lü bekieken, de dor vorbikomt.

Dor geiht ton Bispill een Fro vorbi, de jüst von Friseur kummt, un ick spinn mi wat tosomen, wat se woll venomdach noch vor hett. Een Kerl steiht all tein Minuten vor een Schaufenster un kiek all Ogenblick no de Uhr. He tövt up wen, dat is licht to marken. Hett sine nee Flamme em versett? Een lütt Jung von so seben oder acht Johr hett ne Tut mit lüttje geele Perlen in de Hand, de street he an den Utgang von de Rulltrepp. Denn stellt he sick achter een Pieler un töft, at so wenn fallt. He hett een blitzeblauen Pullover an, blonde Hoor, un sien Ohren stoht stief von sien Kopp af at de Henkels bi een Pott.

Ick kiek mi dat ne ganze Wiel an, denn betohl ick min Koffi un go sinnig up den Bengel to. Een ole Fro mit Stock hett sick all bold den Hals broken un he lacht sick koputt. Over dat is kien lustiget Lachen, ne, dat klingt richtig bös. At up de Pirsch goh ick wieter up em to. He sütt mi un sust af no de Rulltrepp hen. Ick stell mi in den Wech un froch em, worum he de Lü so targen will, of he dat god finnen deit, so'n ole Fro to Fall to bringen. Woller blots dit böse Lachen, dat ick an so'n lüttjen Jung noch nie nich sehn hebb. Natürlich is he fixer at ick. Von de Rulltrepp ut speet he mi noch sien aflutschtet Bontje up min Kopp. Dor langt mi dat. Ick har eem am leevsten bi siene groden Ohren kregen, ober dat draff man jo vondogen nich mehr, is jo ock nix mit hulpen. Also ick achter em an, de Wut mokte mi Been un an sien groden Ohren kunn ick em to packen kriegen.

Nu schreede he at so'n afstoken Schwien no siene Mama. De keem ut een Loden, wo du blots so verdreihde Unnerbüxen kopen kunnst mit Bilders up un Sprüche, wo ick rode Ohren bi kriech, wenn ick de lesen do. "Ferdinand!" reep se. "Wat will de Fro von di?" Ick verklarde eer, wat ick von Ferdinand wull oder beter, wat ick nich wull, nämlich von so'n Monster anspeet weern. Un wet Se, wat disse dösige Olsch dor to mi secht hett? "Dat schall woll sien Grund hebben, wenn min sensiblen Ferdinand se nich lieden mach. He hett een wunnerbor Geföhl do för, wer een goden Minschen is un wer nich!" Mi open Mund bin ick stohnbleben. Ick wuss nix to seggen, wat bi mi all wat heten will, denn so licht bin ick nich schachmatt to kriegen. "Kumm her, min lütt Ferdinand!" hörde ick nu noch, "unner dissen Influss schast du nich blieben!" Un mit disse Wör rauschte se af.

Ick mos mi erstmol berappeln, mi tosomensöken, wo ick heet un wo ick bin. Denn fullt mi endlich wat in. Ick gung mi gau een Is köpen un stellde mi denn so hen, dat all de Lü, de ut disse Passage woller rutwullen, direktemang an mi vorbi müssen. Dat durde ok gor nich lang, dor keem Ferdinand mit sin komische Ohren un mit siene supersympathische Mudder up denn Utgang to. At he just neben mi weer, schmerde ick eem dat Is queer dör dat Gesicht. Dat weer mi een Kreismissionfest von binnen, ok de Mudder dor noch wat an de Back to kleien. Dat wer di een Kleikrom, ober dat hett mi so'n Spoß mokt, dat glövt ji gor nich. Nu wuss Madam nix to seggen un ick hebb mi gau mit superfründliche Wör entschuldigt.

"Oh, wat deit mi dat leed!" sä ick. "Un nu hebb ick gor kien Tiet, se to hölpen, ick bin up de letzte Minüt! Oh, wat deit mi dat leed!" Un denn hebb ick gau sehn, dat ick de Kurve kreeg, un hebb mi erstmol utschüttelt vor Lachen.

De leeve Gott het seggt: "De Rache is mien!" Ober 'n beten moch ick dor ok von hebben. Also: wenn ji mol een lüttjen Jung seht, den de Ohren stief von'n Kopp afstoht, paßt up un denkt jo gau wat ut.



na baven