Dat Grundstück

vun Claus Günther

Sünnavendnomiddag. Alma, de dor achtern Diek wahnt, is hüüt sössunnegentig worrn — un se kann sik sehn loten! Lotti un Hanne hefft ehr smuck utstaffeert. Dat gele Kleed mit de Rüschen an de Arms slacker man teemlich un is ok wat to lang, aver mit 'n poor Gummibänner hefft de twee dat op de Reeg kregen — un allens annere ok. Wat deit een nich allens för en ole Noversche! Nu köönt de Gäst sachte intrudeln. Dat heet, teihn Minuten is woll noch Tied. Alma sitt in de Stuuv in ehrn Sessel un bekiekt sik vun binnen, Lotti un Hanne sünd in de Köök togang, mit Koffi opgeten un Slackermaschü slaan.

"Hein Freese schall jo nu in Grundstücken moken, heff ik heurt", stell Hanne fast. "Dat passt to em. Ik kann em nich goot af. Segg mol, Lotti, kümmt de hüüt ok?"
"Dat schall he woll. Is jo Alma ehr Brodersöhn. He hett sik anmeldt, un sien Olsch dorto."
"Sabine? Na! De is doch blots scharp op Alma ehr —"

Tüüüt! Tüüüt! Wenn een vun'n Düvel snacken deit... En groten Mercedes keem üm de Eck. Freeses ut de Stadt. Glieks achteran de Gemeendesüster Fro Geseke op'n Fohrrad, denn Hinnerk Steen, Anke Schlüschen — un noch twee annere, all tohoop ut de Noverschop. Na, eerst mol rin in de goote Stuuv! Hööd af, Mantels ut…, teuv mol. Dat Bleumpoppier? Kannst Lotti geven. Linke Döör geiht na Tante Meier, Licht muttst vun binnen anknipsen. Allens klor? Jo! Na denn. Groodut, un düchtig ankloppen...
"Hallo, Tante Alma! Graleer ok scheun! Wo geiht? Goot sühst du ut!"

Wat de Lüüd so seggt, wenn de Dag lang is —: Lögenkrom tomeist. Alma weer klapperig worrn in leste Tied, swunkig op de Been, unklook in'n Dööts, af un an... Na, nu loot uns Koffi drinken! Alma fangt an. Eerdbeertort mit Slacker? Nee. Se gieper na Botterkoken. Jo, de schall woll smecken, nich?
"Veel to seut! Veel to dreug!" Na scheun, se hett Geboortsdag… Aver denn sett Alma ehr Tass af.
"Un dien Koffi smeckt as Knüppel op'n Kopp, Hanne!"
"Ik bün Lotti, Tante Alma. Un dat is Tee, Tante Alma, keen Koffi. Tee-hee!"
"As Knüppel op'n Kopp. Schink mi mol 'n Eierlikör in! Un mok Heino an, ik will 'Mama' heurn!"
"Heintje, Tante Alma, du meenst Heintje."

Bi Heintje sien Mama-Leed mutt Alma jümmers wenen, se wüss man nich, wegen wat. Is ok glieks wedder vörbi; Kinner hett se jo nich. Lotti meen, Alma harr mol 'n Fehlgeboort hatt in jungen Johren. Se hett jo nix anbrennen loten, freuher. Denkt een gor nich vun Alma, nich? So unschüllig, as se dor sitt. Wat is? De Mannslüüd, de ehr mol leev hatt hefft? Och, de sünd al lang doot. Dieter Dreier, Jochen Kreuger, un-äh... welkeen weer't egenlich noch? Weer dat nich de —

"Viktor!", reep Alma miteens. "Mien Viktor! Dat weer di een, oh hauehaueha! Alleen sien Noom... Vik-tor, he he he! Un de" — nu keem se op Turen — "de hett jo Karninken tücht. Dat weer sien Hobby, ne? Aver he sülvst, he sülvst weer de gröttste Rammler, de gröttste, segg ik ju! Proost!"
Hä-ähem. Opmol weer't still in de Stuuv. Sogoor Heintje harr opheurt to quarken. Poor vun de Gäst fungen nu an to gniggern. Fro Geseke see flink, se schullen doch mol all tohoop Fru Alma hooch leven laten. Jo! Lotti un Hanne weren fix an'n Inschenken — miteens stunn Hein Freese op.

"Tante Alma — äh — leve Lüüd", see he un grabbel in so'ne Mapp, "ik mutt mol wat klorstellen — "
"Twüschen Alma un Viktor?", pruusch Hinnerk Steen los. "Dat is jo scharp! Proost, Tante Alma!"
"Machen Sie Ihnen man ruhig lachhaft. Hören Sie lieber zu! Was mein Mann seggen will, is ernst!"
Kiek an: Sabine, Hein Freese sien Fro! Sabine is jo 'n Stadtminsch; se mag Lotti un Hanne nich lieden — un all de annern ok nich. Ümkehrt köönt all de Gäst Sabine Freese nich utstohn.
"Wat klorstellen, jo." Hein weer ut'n Tritt. "Ik bün — bün jo nu de eenzige Verwandte, nich? Alma ehr Brodersöhn. De Letzt vun unsen Stamm. Tante Alma un ik, wi sünd, ik will mol seggen, as 'n Putt un 'n Deckel. Een Fleesch un een Bloot! Ik bün stolt op di, leve Tante Alma."
"Viktor?"
"Nee, Tante Alma, Hein heet ik, aver mientwegen kannst ok Viktor to mi seggen."
"Nee nee, Viktor, du büst doot. Du schittst mi nich an."
"Hein! Das Grundstück gehört uns! Verklar deine Tante, dass sie das unterschreiben muss!"
Düvel ok! Sabine vermassel em de Tuur. Harr Hein dat blots alleen besnackt mit sien Tante Alma...
Stracks güng de Dibberee los. Wat denn för'n Grundstück? Dat an de Eck dor, bi Schlüschen! Nee, oder? Gifft dat hier noch 'n Koorn? För mi ok een! Ik segg di, Hein Freese is 'n Halsafsnieder! Un eerst sien Ollsch! Sabine? Jo! Dat is di 'n ganz linken Vagel... Wohrschu, Hinnerk Steen steiht op!
"Heini? Hein Freese, ik red mit di!" Hinnerk: eenachtunnegentig groot, Krüüz as 'n Ekenschapp.

"Was fällt Sie denn ein? Lassen Sie gefällig mein Mann zufrieden!"
"Holl dien Muul, oll Pastüür. Mit di snack ich nich. Hein, kumm mol her to mi. Na los! So. Sett di dol. Wi kennt uns jo lange Johren, wi twee. Du hest al as Kind annere bescheten. Wees still! Nu mokst du in Grundstücke. Keen Wunner. Un dor hest du di dacht, hüüt kannst dien ole Almatant ansmeren, un wi haut noch mit in de Karv, wat? Nee? Doch. Ik weet, wat dor binnen is, in diene Mapp: en Breef vun anno Toback. Jo, ik kann Vörlaat sehn! Un in den is wat schreven över dien Grootvadder sien Grundstück bi Schlüschen. Dien Vadder hett dat arvt, un Alma ok. Halve-halve. Aver dat gifft ok düssen Breef mit sien Verkloren. Den hest nu utgraven un hest di dacht — na, egol. Ik will di wat seggen, Hein. Dien Vadder hett mi dat heele Grundstück verköfft, mi! Vör twintig Johren. Vun dat Geld hett he sik dootsopen. Dat he Alma anscheten hett, sien egen Süster, bün ik eerst loter wies worrn. Siet de Tied sorg ik op miene Oort för ehr, un ik lot nich to, dat jichtenseen dortwüschen funkt, bavento op ehr negentigsten Geboortsdag! Versteihst du mi? Schaamst du di gor nich? Wat? Stoh op, du Meddenmoors, ik tell bit dree, denn büst du hier ruut, du Arfslieker, mitsamts dien asige Kreih! Un lot ju hier jo nich wedder blicken! Een, twee, un een dorto sünd —"
Middewiel weer de ganze Sellschopp opstohn, un nu dunner dat in'n Choor: "Dree!!!"

Hein mok denn ok gau de Fleeg, he drauh woll mit sien Afkaat, aver man halvhartig. Sabine achter em grapsch sik noch 'n Stück Botterkoken un schree: "Das wird sich Ihnen noch leidtun, wird das!"

Se müssen nu aver bi Tante Alma vörbi, de twee, un as de dat klaute Stück Botterkoken seeg, weer Sluss mit lustig. Se kreeg den groten Lepel foot, un de Schöttel, un platsch! platsch! platsch! — Överraschung! —, haut se Sabine un ehrn Jan Daddel Slackermaschü op'n Kopp un op de Kledoosch...

"Wat för 'ne scheune Fier!", hett Fro Geseke annern Dag swarmt. Se is nu mit Hinnerk Steen per Du.