Een ächten Sömmer

vun Ewald Eden

De Sömmer vöör d’ Joahr hett aal dat, wat so een Sömmer dries hemmen moot. Dat Kwekksülver drifft sükk all länger Tied up de Boavensiet van de dartich rüm. In heel Jurop word dat Woater sinnich minn. Een itoaljeenisch Ministroabeln hett dat woll vöörutsehn, as he annerletzd sien Spröäk över de grootmuligen Düütschen losloaten hett. Soveele düütsch Boadgasten as in de anner Joahren kunnen see in de Stäävel, as dat Süüderland ok heet, up Stünns gannich verknusen. He hett denn ähm up sien Oart dorför sörcht, dat een Deel van disse grootmuligen Germoanen in Huus blääven is. Moot man hüm in Itoaljenien doch verrafftich noch dankboar för wääsen. Wenn he näämich sächt har – Lüü, koamt för d’ Joahr in jo waarkerfree Wääken nich hierher – wi sünd an verdörsten, denn har he wiers soveel Kiekers in d’ Land hat – dat har woll een Katastrofe gääven.

Up de een ov anner Oart marken wi dat mit de Waarmte bi us joa ok. In mennich Koppen is näämich veelstominn Fuchtichkeit in – dat Denken löpt nich mehr so lieklang de Brägenspooren. Minsch kummt dor sülven foaker gannich so recht achter. So as Hanne vöörmörgens. Hanne dat is van mien Kusin – wat nu wäär de jüngst Dochter van mien Moders öllste Süster is – also Hanne dat is van mien Kusin de Dochter.

See pingel vermiddach bi mi an. Heel dörnanner wee dat Maidje in d’ Kopp, as see anfung to röädeln. Ikk hevv hör mit hör Schnakkeree eers wat hen un herlopen loaten, bit ikk hör denn froacht hevv, wat see mi eelich vertellen wull.

Och joa – keem dat denn verbiestert dör de Droaht – Ewald, du glöövst dat nich – ikk wor olld.

Wat schull ikk hör anners dorup antern as: Mien Deern – dor vertellst du mi niks Neeäs – dat maark ikk wiers sülven elker Dach. Vöörmörgens muß ikk doch verrafftich eersmoal tokieken, ov ikk noch in d’ Nüst leech – wiel een mit mi an d’ Telefon schnakken wull.

Oaber nää – dor wee mien Hanne nich mit tofrää. Dat is bi di joa noormoal – du büst joa ok dääch wat öller as ikk, Sowat kreech ikk van hör to hörn – ikk, wor ikk doch noch keen een griesed Hoar up mien Köäsel hevv. Nääman … kummt dat ok allwäär van hör dör de Droaht –: Wat mi nett ähm ünnerkoamen is – du glöövst dat nich – bi mi is dat reinwäch wat eernsthaftiged. Ikk mach mien Dieter dat gannich vertellen. Dieter is dat Mannsbild, mit dat see de Huushollen, un dat wat anners noch dortohört, deelt.

Heel näävenbi köänt ji doran moal sehn, wo hoch Hanne – wat mien Kusin hör Dochter is – mi inschätzen deit, dat see mi wat vertellt, wat see nichmoal hör Dieter vertellen dröfft.

Ikk wee in d’ Staddje, sächt see – Planten föör de Tuun to besörgen. Bi disse Waarmte kanns sowat joa bäter all mörgens beschikken. Nu koam ikk doch jüüst körtpustich un schweeterk noa Huus to – un wat seech ikk all van wieden? Dor steit doch verrafftich so een ollen schenguläärden blikkern Krüdeloar up de Stää an de Stroatenkant, an de ikk jümmers mien Foahrtüüch ovstellen do.

Jungedi – wat wee ikk binnerwendich all mit de Keerl dorachter d' Stüür an d’ futern. Denn dat kunn blods een Mannsild weesen. Is dochsoveel Bott de heele Stroat langs – oaber nä – dor moot sükk een so’n Leulapp van Stüürmann jüüst vöör miene Huusdör breetmoaken!!! Un wat schall ikk di särgen – as ikk stuv tägen dat Hüdschefüdel stillholl, üm in mien Brast to kieken, well dor so unkloog is, dor maark ikk, dat ikk up us oled Foahrrad sitt – un dat moie Auto, wat dor up mien Stää, vöör mien Huusdöör steit, mien eegens is.