Morgensorgen

vun Friedrich Ehlbeck


To'n Anhören hier klicken:

Lesen deit Friedrich Ehlbeck in holsteiner Platt.

Mit Grösen denk ick all an morgen.
Datt oole Upstahn makt mi Sorgen.
Denn Arger heff ick jümmerto,
jeden Morgen is dat so.

Wenn ick morgens ut'n Bett rutkaam,
denn bün ick noch so ganz in Traan.
Ick kam denn gornich recht to Putt;
eersmol mak ick, wat ick mutt.
Un denn ward so in Stall rümkleit,
bit' denn in't Badezimmer geiht.
Dor mak ick mi denn eersmol frisch,
un denn geiht' ran an Kaffeedisch.

Mien Brot beschmeer ick denn mit Bodder,
denn geschmiert kaut sick dat flotter.
Bloß, Bodder nehm ick nich alleen,
dor möt denn uck Beläge wään.
Un dorto nehm ick meistens Wuss,
uck Marmelade mol son Schuss,
un uck mol wat, dat rükt so bös,
dat is de Käs, dat is de Käs.
En good Tass Melk drink ick dorto,
un dorbi denk ick an us Koh.

Dat gifft jo veel up Stall un Wiese,
doch ick denk bloß an een, an Liese.
Weil mi ehr Melk so schmecken deit,
denk ick an ehr in Dankborkeit.
Wenn se mi süht, denn seggt se Muh,
ick bün mit ehr up Du un Du.
Dat kummt, wiel ick för use Koh,
wat ick irgend kann, uck do.
Ick sorg jo ümmer för ehr Snut,
ick börn ehr, streih un mest uck ut.
Dorför steiht se denn uck still,
wenn ick ehr denn melken will.

Am leevsten melk ick mit Maschin.
Ick mag da nich so doll an ziehn.
Wenn Liese stillsteiht, makt dat uck Spaß,
bloß manchmol schleit se doch, dat Aas.
Doch allgemeen seggt, segg ick man,
dat man dorto nix seggen kann.
Se lett sick good trecken, hett Geduld,
utnahmen wenn se jüst mol bullt.
Denn hett se eenes bloß in Sinn:
Se will na Oswald Bulle hin.
Denn mutt man ehr gewähren laten,
dor kann man doch jo nix an maken.


Oswald kiekt di so deep in de Ogen...

Is se denn so mit Oswald klor,
denn langt dat woller tor een Johr.

Manchmol hett man den Salat,
denn messt dat Luder up de Straat —
j üst dor, wo so väl Minschen gaht!
Sowat finn ick gornich fein,
denn is us Liese doch 'n Schwein.
Letzt frög mi eene ut de Stadt:
"Du sag, ne Kuh, wat is denn dat?"
"Ne Koh", sä ick, "dat is ne Koh,
nu pass mol up un hör mol to."
"Ne Koh", sä ick, "de süht so ut.

Up eenen End hett se ne Schnut,
dat is bi de Koh denn vörn,
un dor hett se uck poor Hörn.
Wo se achterherlöppt, wenn se rennt,
achtern is de Koh to End.
Us Koh, de hett uck veer Been,
up jede Eck, dor hett se een."
Nu segg mi bloß mol: worüm hett
de gode Melk woll soväl Fett?
De Antwort dorför is ganz plietsch:
Dormit dat Melken nich so quietscht.


Ach so!

Ick schenk mi noch mol Melk wedder in
un ümmer heff ik de Koh in Sinn.
Wat us Liese nu woll deiht,
ob se woll liggt, ob se woll steiht,
oder ob se grade tritt,
oder ob se kaut un stöhnt,
oder ob se beten dröhnt?
Hett se uck woll Heu noch satt?
Ob dat düttmol woll en Kohkalv ward?
So un so ähnlich sünd mien Sorgen
bit Kaffeedrinken jeden Morgen.

In Summer föhr ick geern na'n Melken,
dor kann ick denn mien Leeder bölken —
denn makt us Koh en lang Gesicht,
man dat stöört mi wieder nich.

Us Koh hett' up de Weide schön,
se is dor uck jo nich alleen.
Bi ehr rüm, dor grast de Spreegen,
un up'n Puckel hett se Fleegen.
Wenn de ehr ungemütlich weert,
denn kriegt se welke mit'n Steert.
Us Koh brukt wieder nix to doon,
fritt Kleber, Gras un Bodderbloom.
Is use leeve Koh denn satt
vun Bodderbloom un Kleberblatt,
ward sick in Schatten hingehaut,
dor ward de Kram noch eenmol kaut.
Abends kam ick denn dorher
un stribbel ehr dat Jidder leer.

In Winter gah ick up jeden Fall
vör't Na-Bett-Gahn noch in Stall,
un denn klopp ick jedenfalls
us Liese schnell noch mol an Hals,
nich so glubsch, schön mit Bedacht,
un denn segg ick lies good Nacht.

In Bett mak ick de Ogen to,
un denn drööm ick von us Koh.



7.6.2015


na baven