Dat We'er

vun Friedrich Ehlbeck


To'n Anhören hier klicken:

Lesen deit Friedrich Ehlbeck in holsteiner Platt.

Wenn man mol in Gesellschaft sitt
un Kaffee drinkt un Koken itt
un weet nix to vertellen mehr,
denn överleggt man hin un her,
un schließlich snackt man denn vun We'er.
Meistens ward up We'er jo schimpt,
wiel jümmer irgendwatt nich stimmt.
Denn hett man düt, denn hett man dat,
denn is't to drög, denn is't to natt.
Denn schimpt man, wiel de Küll so bitt,
un in Summer is't to hitt.


Bild: Erwin Holldorf

Ol' Petrus kummt, wie't ümmer all wör,
den Buhrn jo öfters inne Quer.
Dor ward upn Felln sick düchtig rögt,
Unkruut hackt, dormit' verdrögt.
Hest dat denn grad so fardig kreegen,
denn fangt't natürlich an to regen.
Mitünner is dat fürchterlich,
bi Planterwe'er, denn regen't nich,
un denn is't wedder so verdreiht,
dat't bi Hauwe'er regen deit.


Dat richtige Hauwe'er! Bild ML

Wenn so de Regen runnerprasselt,
ward mancheen sien Geschäft vermasselt.
Wenn't regent, sitt de Lüer in Hus
un freet keen Ies un drinkt keen Bruus.
Wenn't regen deit, denn klappt de Hannel
mit Stäbel, Knirps un Regenmantel.

Jeder Minsch wüß uck woll gern,
wi mach dat We'er woll morgen weern?
Un denn stiert se ganz verbohrt
na Barometer un Wederkoort.
De een, de freit sick, de annere brummt,
un nehmen möt se dat all, wie't kummt.
Letzt röp en upgeregten Mann
ganz direkt bi Petrus an:
"Leeve Petrus, Menschenskind,
ick will doch segeln, ick bruk Wind."
En annern Mann röp uck noch an:
"Mien olle Grönkohl will nich wassen,
kannst nich mal Wasser runterlassen?
För jede Plant so twee dree Tassen?"

De lüttje Bubi harr so geern
beten Schnee för sienen Schleern.
Uck sien Vadder denkt, laat ruhig schneen,
ick heff so väl Dreck up'n Hoff, de is denn nich to sehn.
De een denkt: Laat de Küll man kniepen,
denn ward Hittöl köfft, un dat bringt Piepen.
De een will Sünnenschien, de annere Regen,
dat wat richtig wör, hett noch nich geben.
Dat is jo so'n verdreihte Welt.
Oft ward Petrus bös vergrellt,
un denn nimmt he sienen Hebel
un stellt dat We'er denn üm up Nebel.
He lett sien Arger uck anners spöörn,
mach de Minschen uck up Glatties föhrn.
Denn maakt he ganz wat ut de Reeg
un lett den Wind mol küseln,
oder dat nich regent un nich drögt,
un mol lett he dat nieseln.
He nimmt uck Hagel, Blitz un Dunner;
so wör dat uck mol letzten Summer.


Foto ML

Dat keum so, wie man dat so kennt,
de Sünn har dagelang so brennt.
Nu wör't so schwül, so schwetig, so heet,
man stöhn all meist bi jeden Schritt,
un de olle Sünn, de steek,
un de Fleegen steken mit.
Mol steeken se hier, mol steeken se dor,
wat se wulln, dat wör jüm sülbst nich klor.
Dat wör wat geben, man künn dat marken,
wiel de Heuner uck so komisch quarken.
So luhrig wör dat, dor rög sick keen Blatt,
ne Wulkenwand keum uck al hoch,
so düsterblau un swatt.
Vadder un Mudder, de wörn inne Kök,
de Kaffeedisch wör deckt.
Se säten dor un eeten nix,
wiel eben gornix schmeck.
Se säten un se schweeten.
Kuum sä mol eener Piep.
Keener müch uck recht wat dohn,
wör uck jo Kaffeetied.
Beide dachten uck woll bloß:
"Wann brickt denn nu dat Unwe'er los!"
Von wieden hör man bloß so'n Grummeln,
denn wör dat all wat luder rummeln.
Dat duhr denn noch so'n poor Minuten,
dor seeg't ganz anners ut dor buten.
Dat polter dor denn un dat krach,
düüster wör't wie inne Nach.
Un denn plaster dat jo los,
un denn wör dat bös,
dat geev en Krachen un Getös.
De Storm, de bruus un huul
so luud, as keekst en Hund in't Muul,
wenn de grode mol so huul.
Regen pülsch dor so hendohl —
dat wör öber unnormol.
Minsch Mudder, kiek doch bloß mol her,
dat Water löppt all inne Döhr.
Vadder kreeg ganz anner Couleur,
wielt'n fürchterliches Unwe'er wör.
"Bringt dat een Water, Minschenskinner,
ick glöv nu bald, de Welt geiht ünner!"
Mudder, de zitter un bibber un wimmer:
"Ick glöv nu uck, nu geiht se ünner."
Ehr bleev vör Angst dat Hatt bald stahn;
schüllt' nu all bumms na Petrus gahn?
Ehr köm denn uck all glieks in Sinn,
wat Petrus ehr woll fragen künn.
Un denn blitz un dunner dat wedder so dull,
se wüß woll, wat dat heeten schull.
Se kreeg noch mehr Angst un Bangen,
se wüß ehr Bicht nich antofangen:
"Du Vadder, mi liggt watt up'n Hatt,
ick wull ... , ick müch ... , ick segg di dat,
ick dräg dat ümmer rüm mit mi:
Us Johann, us Jung, is nich von di.
So, Vadder! So, nu is dat rut!
Nu segg doch watt!! Nu schimp mi ut."
"Ach, ick heff uck wat Schlimmes dahn,
ick mutt di uck wat ingestahn."
"Du uck? Wat denn? Nu segg doch schnell!"
"Ne, laat man, Mudder, dat ward all we'er hell."


Foto Bertram Botsch



19.4.2015


na baven