Ick wull mi mol up Fohrrad setten,
üm mi beten to verpetten.
Dat seeg woll gefährlich ut —
dree Fronslüer löpen mi vörut.
Dorüm heff ick mi entschlaten,
ick wull mien Näs verschönern laten.
Ick heff in Krankenhuus bald lägen,
un dat bloß üm dat Utsehn wegen.
Wenn Tähnen fehlt so inne Schnut,
uck dat süht nich ton Vördeel ut.

Wer mi sehn hett, kreeg'n Schreck.
Sowat hett jo keenen Zweck.
Wer dat mol sehn hett, mien Gesicht,
vergitt dat in sien Leben nich.

Bi de Krankenschwestern wör dor een,
so'n schöne har ick noch niemols sehn.
Narkoseschwester is se, hett se seggt.
De is so schön, ick wör glieks weg.
Denn hebbt se an mien Holtkopp schnitzt.
Se wulln mol sehn, ob dat wat nützt.
Naher keum dor denn bi rut,
ick seh wat minner hölten ut.

Een Vördeel is dat uck nich jüst,
wenn du to jugendlich denn büst.
In schlimmsten Fall muttst dormit reken,
denn ward di de Rente streken.

För Schönheit, wie dat Froonslüer kennt,
hebbt Mannslüer weniger Talent.
Twee Kerls sünd meistens nich so schön
as so manche Fro alleen.
Ne Fro, de sick goot antüht,
so dat man se geern ansüht,
un de uck so goot utsüht,
ohn dat se sick veel uttüht,
dorto mit Fründlichkeit aktiv ——
so'n Fronsminsch nöömt man attraktiv.

So'n Minsch, de is wat wert
un allgemeen begehrt.
Dor kriegt veele dat Verlangen,
mit so'n Person wat antofangen.
Man söcht mit manchen Schnack Kontakt.

För veele Froonslüer is dat schlimm.
Alles dreiht sick na jem üm.
Dat is ganz un gor keen Freid,
wenn man so dull in Blickpunkt steiht.
Wat dor versöcht ehr antohimmeln,
dat so alln's aftowimmeln
is faken gor nich angenehm.

Doch uck Kerls kennt dat Problem.
Ick kann dat nu ganz goot verstahn,
so hett mi dat nu faken gahn,
wat anner Kerls nich glöben künnt,
wiel de so attraktiv nich sünd.

Een besunnern Fall
geev dat up'n Ball.
Dat geev 'ne Damenwahl in Namen
vun poor herrenlose Damen.
Muttst jümmer mit dat Schlimmste reken.
Ick kunn mi nich so gau versteken.

Dor wulln denn doch mit mol
dree fremme Froonslüer up mi dal.
Twee dunkelhaarig, een wat heller.
Düsse Heller wör wat schneller.
Gedanken sünd dör'n Kopp mi suust:
"Hett sick doch lohnt mit Krankenhuus."

De schnelle Fro, de meen:
"Ich fände es sehr schön,
mit Ihnen mich im Tanz zu drehn.
Ich hatte Sie noch nie gesehn
und weiß gar nicht viel von Ihnen,
doch sind Sie mir im Traum erschienen.
Mein erster lieber Mann hieß Klaus.
Sie sehen grad wie mein zweiter aus."

Mit den wör dat woll nu vörbi!?
Ick fröög: "Zwei Männer also hatten Sie?"
Se sä bloß: "Aber nein, nein, nein.
Nur einen, bin nun ganz allein."
Mit de har ick woll danzen mücht —
bloß so veel Mumm har ick jüst nich.
Ick sä schnell: "Das ist jammerschade,
doch ich bemerke nun gerade,
dass ich jetzt nicht tanzen darf.
Schwiegermutter guckt ganz scharf."

Is schlimm, wenn so'n begehrten Mann
vör luter Froons nich klorkaam'n kann!
Ward mi dat toletzt to Quol,
gah ick in Krankenhuus noch mol
un lat mi en Grimassen
verpassen.