Nich alln's geiht jümmer glatt.
Humor is uck mol schwatt.
Old warrn geiht mitünner schnell.
Hermann wör noch Junggesell,
nu all öber föfftig Johr
un harr nu stellenwies all poor
ganz besunners dünne Hoor.
He plaant nu för den Rest vun Leben,
sick mit'n Froonsminsch aftogeben.
He harr all länger eene söcht,
de för den Huusgebruk wat döcht.
He frag sien olen Fründ, den Hans:
"Ob du mi woll helpen kannst?
Ick bruk mol'n Tipp vun di ,
weeßt du nich ne Fro för mi?"

De Hans brukt siene sülben noch,
wüss aber een för Hermann doch.
"Een Kusine is all lang alleen
un söcht'n Kerl, dat passt doch schön.
Süht goot ut, hett goode Sieten.
Dor brukst bloß noch antobieten.
Denn sünd ji beid nich mehr alleen
un üm di rüm ward alles schön.
Dien Strümp ward stoppt,
de Teppich kloppt,
de Footbodden wischt
un Bloomen kaamt denn up'n Disch;
kaamt Huus un Hoff un Stuuv un Schrank
in beste Ordnung, blitzeblank.
Denn süht Hoff un Huus ut wie noch nie,
mehr verlangt se nich vun di.

Bi ehr kummt Huus un Hoff in Schuss,
se seggt di, wat du maken musst!"
Doch denn sä Hermann aber nee,
dat em dat nich gefallen dä.
Ordnung is dat halbe Leben,
mehr wull he nich för Ordnung geben.

Hermann har noch'n annern Fründ,
de hett den Hermann helpen künnt,
de wüss, wo veele Froonslüer sünd.
"Hier sünd so veel, söök di een ut."
He hett een funnen, de heet Ruth.

So as man dat Leben kennt,
geiht dat eenes Daags to End.
Hermann sä to siene Ruth:
"Bald bin ich doot, denn is dat ut.
Ick müch woll geern an Leben blieben,
will't aber uck nich öberdrieben.
Kann wän, dat ick noch poor Daag schaff,
aber bald ligg ick in Graff.

Ick maak miene Ogen to.
Du bliffst alleen, mien arme Fro.
Du brukst denn för de tokamen Tiet
'n annern Kerl an diene Siet."

Ja, se har inne letzte Nacht
uck all sowat ähnlich dacht.

"Nehm du den Knickerbüdels Hein,
dat is mi recht, dat schull mi frein.
Ick will för di dat Beste bloß
un ick bin miene Sorgen los."

De knickerige Hein spoort ok
an sien Figuur. Dat's siene Sook!

Se wull nich geern mehr mit em strieden,
doch düssen Hein kunn se nich lieden.
Den wull se nich so geern,
un dat müch Hermann gor nich hörn.

"Hest du denn keen Vertroon to mi?
De Hein is wirklich goot för di.
Wullt du mien letzten Willn
un letzten Wunsch denn nich erfülln?
Nimm man ruhig düssen Hein,
denn bruk ick mi in Graff nich dreihn."
He bleev partu bi sienen Plan.
Se wör toletzt uck inverstahn.

Bald keum se up dat Thema trüch,
denn wat se geern noch weten müch:
Worüm se in düssen Fall
den Knickerhein jüst nehmen schall?

Hermann sä to ehr:
"Dat is nu ungefähr
bi föffteihn Johr so her.
Ja, dat liggt mi schwor in Magen,
dor hett he mi mol bös bedragen."