Mitünner hett man so as Buer
mol wat to doon mit de Natur,
un dor passeert wat dann un wann,
dat man sick bloß noch wunnern kann.
"Du bist'n Schwien, du dumme Koh!"
So schimpt de Minschen af un to.
Doch so mancheen mol in Leben
liggt man mit so'n Schimp dorneben.
Veeh hett Verstand un veel Instinkt,
mehr, as man woll faken dinkt.

Koh un Schwien, de löpen beide
achter'n Huus dor inne Weide,
se wörn all lange Tiet Bekannte,
de bunte Koh un Söög Jolanthe.
Vun Natur ut hett dat Veeh,
un besunners uck de Köh,
so'n extra starken Puckel kregen,
üm dat schwore Los to drägen.
De Bunte müch sick kuum bewegen,
harr Puckel-Wehdaag un müss hinken
un müch an Bullen gor nich dinken.

Nu leeg de Bunte dor ganz platt.
Jolante fragt ehr: "Wat is dat?
Bunte, bist du nu all satt?
Bist du krank, wat is mit di?
Hest du Weidetetanie?
Du liggst so kümmerlich in't Gras,
wat so gor nich to di passt!

Du liggst hier al den ganzen Morgen.
Du, ick maak mi richtig Sorgen.
Nich dat du denkst villicht vun mi:
keen Schwien kümmert sick üm di!
Ick will man mol na'n Buern lopen,
de schall den Unkel Dokter ropen.
Du kennst em jo, den Veterinär.
De beiden kaamt denn na di her.
Denn warst du richtig ünnersöcht.
Dat is di doch seker recht!
De ward di helpen, schast mol sehn,
denn kummst du woller up de Been!"

Se stünn bloß poor Minuten mol,
denn legg se sick woller dal.
Länger kunn se nich mehr stahn,
denn müss se woller liggen gahn.

Naja, de Unkel Dokter meen,
dat stünn üm Bunte gor nich schön.
Wenn se öbermorgen noch nich stünn,
denn müss se na'n Slachter hin.
"Dat is woll schwor, dat geev ick to,
is schaad üm düsse schöne Koh.
Wi töövt dat af bit öbermorgen."

Jolanthe harr nu noch mehr Sorgen.
Wenn Bunte doch bloß opstahn müch!
Se wull woll geern — un kunn dat nich.
So schlimm dat harr man gor nich dacht.
"Bunte, Bunte, du warst schlacht,
na ja, un denn man goode Nacht!
Streng di an mit alle Macht!
Öbermorgen musst du stahn,
denn kann dien Leben wiedergahn.
Streng di an mit alle Kraft,
ick help di hooch, dat wi dat schafft.
Ick bin ganz stark mit miene Schnuut.
Dat probeert wi eenfach ut.
Dat möt wi poor mol öben,
dat helpt, dat kannst mi glöben.
Sünst kummst du in hööchste Not.
Wenn du schlacht warst, bist du doot
un de Lüer, de singt dorto
dat Leed vun Herrn Pastor sien Koh.
Dat musst du allens mit bedenken.
Ick will di dat Leben schenken.
Du musst di stark tohopenrieten
un brukst nich glieks in't Gras to bieten."

Jolanthe meen, dat müss doch gahn.
Dat hett uck klappt mit ehren Plaan.
Bunte hett dat öberstahn,
se kunn nu woller stahn un gahn.
Alltohopen hebbt sick freit.
Jubel, Trubel, Heiterkeit!
Söög Jolanthe stunn wat trüch
un hett wat höört, wat se nich müch.
Öberglücklich rööp de Buer:
"Dat gifft noch Wunner in Natur!
Wat mi dat freit! Wat mi dat höögt!
Nu schlacht wi lever doch de Söög."

Upps! Keen Glücksswien!