En Schipp geiht up de Reis

vun Rudi Witzke

Vun dit un dat snackt heff ik.
Snackt vun de Tieden, de gahn
un nienich wedderkamen,
dröömt noch eiß de Drööm,
de wiet trüch hinner gistern,
vun Nevel-Klatten verwischt
un doch nah, to'n Griepen.

Winnen drögen se wiet foort.
Trüch bliev ik, sitt hier,
schriev vun Lengen, mark fuurts,
dat ok schreven Wöör
nich mihr sünd as'n Blatt,
wat de neegst Süüdstorm
rutweiht up de Groote See.

Allens vergeiht, allens verweiht.
Maleiß ok uns Ierd.
Maleiß uns Maand, uns Sünn.
Allens findt trüch to't Woort,
dat weer vör alle Tieden.
Un dat is, wat nüms ward weiten,
wat nüms nienich kann ahnen.

Sien Woort,
dat weer,
dat is,
dat blifft!
Und dat is dat Wunner:
Wi een Deil dorvun!
Dat is förwißlich wohr.