|
Düsternis krööp ut alle Ritzen vun
den Barg Golgatha.
Lieser woorn is dat Ecko
vun Schrie un Wimmern,
dat ut de Bargen vun de Wööst retuur kümmt.
De Ogen brennen, dor sünd keen Tranen miehr.
Se harrn den Minschen, den se leevt harrn,
an't Krüüz slaan
wieldat de annern de Leev, de hei utstrahlt, förchten dään.
De Nacht wöör jümmer swatter.
Elkeen vun uns kennt dat Swinnen von Höpen,
de Küll, de den Rüüch up- un daalsliekert.
Ok dat rode Flackern vun de Tranen,
dat noch lang blifft, jümmer wedder kümmt.
Achter de Muur kümmt de Puust weder.
Aver nich lang blifft de Noot in ehr.
Wat weer dat west? Den Herrn an't Krüüz?
De Midd vun ehr Leven, dat Kräfft gifft.
Se, de ehr Hart springen wull,
löppt nich weg, verkrüppt sik nich.
Se huscht as en Schadden
vun Muureck to Muureck.
Denn hüllt gleissen Licht se in,
so hell is dat, dat nix to seihn is.
Hier hebbt wi ehm in't Graff leggt,
Dor stünn dat Krüüz. Licht is nu!
Se süht keen Fels, se süht keen Krüüz!
Licht, överall lüchten Licht,
se süht ehr Hand vör Ogen nich!
Uns Herr is uperstahn in't Licht.
Uns Herr is Licht.
|
