De apen Döör

Predigt vun Sabine Stürzer, vördragen vun Renate un Marlou


Renate:

Leeve Gemeend,

vör veele, veele Johr leev en König, de sik veele Gedanken dorüm mook, dat dat de Lüüd in sien Riek good gahn schull.
Nu keem he in de Johrn, un he mook sik Gedanken, wokeen sien Nahfolger warden schull. Kinner harr he keen, un so keem he op den Gedanken, en Opgaav to stelln, den klöögsten Mann or de klöögste Fruu to finden.
In't ganze Land woor künnig mookt:
In't Slott bi den König geev dat en groote, schwore Döör, de dicht is.
Jedereen kann komen, kriggt en Bund mit eenhundert Slötel un dröff versöken, de Döör optokriegen. Liekers: Jedereen dröff dat bloots eenmool mit een Slötel probeern.

Ut dat ganze Land keemen veele, veele Lüüd, man nüms kreech de Döör op.
Opletzt keem en Jungkeerl, bekeek sik de Sook, faat den Döörgriff an un drück em rünner. De Döör güng op!
"Du schast mien Nahfolger sien! Du hest di nich bange moken laten, hest nich op dat höört, wat di vertellt worden is. Du hest op dien Geföhl un dien Verstand truut, du büst de Rechte!", reep de König.

Marlou:

Leeve Gemeend,

in de verleden twee Johrn hebbt wi faken vör Döörn stahn, de twoors nich dichtsloten weern, man doch för uns nich open weern.
Corona hett mennigeen Döör dichtmookt — un denn stünnen wi dor mit uns gode Gedanken, mit uns Leevde un de Tied, de wi doch verschenken wulln… Un mennigmaal hett uns dat Hart blöödt, wenn wi en leven Minschen nich sehn kunnen orr wenn uns sülven eensam üm't Hart weer.
Klor, Breven schrieven, telefoneern un winken güng jümmers, man ist dat doch nicht datsülve.

Ik weet: Döörn, de dicht sünd, de schützt; man dösig dorstahn hebbt wi liekers.
Un denn lees ik, kort vör Wiehnachten, de Johrslosung för düt Johr:
"Jesus seggt: Wokeen to mi kümmt, den smiet ik nich rut."
Wat för en Woort, wat för en Verspreken! En Döör, de jümmers open ist. Dat gifft dat!!

In en Prospekt, in den de Saken afbild weern, de dat to de Johrslosung to köpen gifft, füll mi glieks dat Motiv op, dat Se mit den Lederzeddel kregen un nu in de Hand hebbt. Stefanie Bahlinger hett dat moolt.
Köönt Se dat erkennen? Ünner den Döörgriff is keen Slötellock!
Bruukt wi nich, denn: de Slötel hangt vun Heben rünner, an't Krüüz! He is dat Krüüz.

Gülln, so as en ganz besünnern Slötel ween mutt. As in en Märken, dor sünd doch ook de Slötel, mit de denn allns good warrt, vun Gold.
Un disse Slötel hier op dat Bild hangt vun Heben rünner, direkt vun Gott.

Renate:

Jesus seggt: "Wokeen to mi kümmt…"
Op uns Bild is Jesus nicht to sehn, wi ahnt, dat he in den Ruum rechts anne Siet steiht, dor is dat Licht so scheun hell. "Ik bün dat Licht vun de Welt!", hett he ja seggt. Orr is dat dat Oosterlicht, dat Licht vun't ewige Leven, dat Gott för uns all redig höllt?

Un in de Mitt vun't Bild, op en Disch: Brot un Wien, Abendmahl.
Jesus laadt uns in, jümmers un jümmers wedder!

Jesus hett keen Bang vör Krankheit un Süük hatt. He hett de teihn Männer, de Utsatz harrn, gesund mookt. Mit Afstand, dat is richtig, liekers is he nich utneiht, he hett sik kümmert.

He weer sik ook nich to schaad, mit Lüüd tosomen to sitten un to eten, mit de annerseen nix to doon hebben will, wieldat se nich so ganz feine Dischmanieren hebbt oder ehr Hannen vun de Arbeit noch ganz schietig sünd. Jesus seggt, dor kümmt dat nich op an. Nich wat in den Mund ringeiht, mookt den Minschen unrein, nee: Wat ut den Mund rütkümmt, dat mookt den Minschen unrein - wenn he Leges över sien Minschengeswister snackt, Lögen orr Unfründlichs to sien Neegsten, un ok wat he sien Mitgeschöpfe andeit.

So laadt Jesus all Minschen in, mit em tosomen to eten un to drinken, Avendmohl to fiern.

Marlou:

Dat is en schöne Gewissheit, dat wi so inlaadt sünd! Wi hier köönt na de Coronatied al wedder Avendmahl fiern, un wi hebbt ok noog to eten, mit dat wi fiern un för dat wi danken köönt.

Avers woans is dat bi uns nu, in Tieden vun Krieg un drauhen Hunger in de Welt? In anner Weltgegenden süht dat schraag ut. De Krieg, de in de Ukraine toovt, drippt op vigeliensche Aart de ganze Welt.

Dorto kümmt, as en niege Last sünnerlich för de Ärmsten, de Eerdverhitten. So mööt wi dat sachs nömen, denn "Klimawannel" klingt meist to milde. Wat noch an Aarn dor is, verdorrt, ok bi uns Navers, in Italien, un ok al bi uns. Un in de Ukraine verbrennt Gotts Gaven, de gode Weten, in Silos, de mit Raketen beschaten warrt.

Över dat Geven schrifft Paulus ja an de Korinther: "Jedereen schall so geven, as em dat dorbi üm dat Hart is. Dat dörf em nich leed doon dorbi, he schall dat friewillig doon, sünst hett dat keen Weert, denn Gott höllt bloots vun den wat, de geern un mit Freid gifft."

Wenn sik in de neegsten Johr vele Minschen ut verdorrte Weltgegenden op den Weg na Europa maken warrt — warrt wi nüms afwiesen, as Jesus dat uns vörmaakt? Warrt wi dat Broot mit jüm breken? Un warrt wi dat geern doon, as Paulus dat will, orr bloots mit gnarschen Tähn un wedderwillig? In'n Himmel, bi Jesu Avendmahl, is unendlich veel Platz un Broot. Avers hier doch nich? Un wat is, wenn de Eer nich mehr noog vörbringt för de acht Milliarden Minschenkinner? Orr wenn se dat in Krieg un Striet mootwillig tweimaakt?

Renate:

Dat, wat du seggst, is hier op uns Bild de Muur. Bruun und lila steiht se dor.
Düüster, mookt mi bang…..

Doch wo weer dat noch in de Geschicht an'n Anfang: Bangmoken gellt nicht!
Wi bruukt keen Anter op alle Fragen geven. Dorför langt uns Klook un Plie ok gor nich. Vertruu op dien Hart. Un vertru op Gott. He seggt: "Sorg di nich! Ik sorg för di." — Un dat warrt he ok doon. He will uns allens geven, wat wi bruukt. Denk an uns Evangelium! Fiefdusend woorn satt, wieldat Gott dat wull.

Un liekso as uns dääglich Broot warrt he uns ok den rechten Geist geven, in jeden Momang in de Tokumst dat Rechte to doon. Den Geist will he in uns Hart geven, so bruukt wi bloots op em to hören.

Wedder fallt mien Blick op dat Bild: Dor de Döör, ….. dat Licht, Brot un Wien……..
Wenn du in dat Gesicht vun den Minschen blang bi di kiekst un du sühst diene Süster orr dien Broder, denn ist Gott sien Riek dor.


De barmhartige Samariter. Bild Julius Schnorr von Carolsfeld

Kiekt di üm — hier ünner de Minschen in uns Kark. Wenn wi as Christen, as Süster und Bröder tosamenstaht un uns helpt — mit en helpen Hand oder mit en godes Woort —, denn kann allns good warden. Tosamen is allns lichter. Un nich bloots ünner Christen — gah so dör de Welt. Du warrst sehn, de Minschen kaamt di liekso tomööt.

Marlou:

Dat will ik doon.
Un wenn de Aarn inföhrt is, wenn wi hier Aarndank fiert, denn köönt wi wedder an dat Woort denken: Jedereen schall so geven, as em dat dorbi üm dat Hart is. Wokeen bang för sik sülven is, mutt sik nich dwingen... Man wi sett uns ganzes Hartensvertruun dorop, dat Gott uns alltied noog in de Hannen leggt, dat wi rieklich an uns Minschengeswister wiedergeven köönt. He kann un will Wunner doon — ok an uns.

Amen.


Foto ML

Renate:

Nee, dor kümmt doch noch wat!!!

Marlou:

Jo, richtig! Se hebbt dat wiss al markt, dat is nich bloots dat Bild, wat Se kreegen hebbt, ne, dat is en Tüüt mit Saat. Wildblomen! Wenn Se mucht, seit se de ut, düt Johr noch orr neegst Johr, in'n Bloompott orr in'n Goorn, op'n Karkhoff orr in't Feld, enerworrns!

Nee, Se mööt nich bang ween, de wasst nicht wild krüüz un quer, ok wenn dat "Wildblomen" heten deit. Nee, de wachst jüst so, as uns Vadder in Heben sik dat dacht hett. De wasst för de lütten Deerten, de dorvun leevt — un för uns, för uns Hart.

Un wenn't mool nich so goot geit, denn kiekt Se op de lüttjen Blomen, de uns Vadder in Heben so schöön mookt hett. Schöner as Salomonis Seide…… So will he ok för uns sorgen.

Un denn kümmt Se villicht de Johrslosung wedder in Sinn:
"Wokeen to mi kümmt, den stött ik nich weg."
Jesus is för uns dor, bruuks keen Slötel, de Döör is open un uns Gebeed is de Döörgriff... Geiht ganz licht. Probeer dat man mool ut.

Amen.


4.8.2022


na baven