Över dat Schenken

Advents-Andacht vun Pastor i.R. Reinhard Reetz

Giotto, De dree Könige kaamt anbeden

Dat Schenken höört to Wiehnachten to, so as de Wiehnachtsboom un de Lichten. Dat hebbt de dree wiesen Mannslüüd uns vörmaakt, as se Gold, Weihrook un Myrrhe vun ehr ferne Heimat mitbröcht hebbt. Se hebbt dat Schenken an 'n Geburtsdag vun unsen Herrn Jesus in'n Gang bröcht.

Blots, mien Fru, de fallt mi all siet Oktober up 'n Wecker mit ehr Fragen: Wat wullt du to Wiehnachten schenkt kriegen?
"Ach wat," segg ik denn, "ik heff allens, ik bruuk nix." Wieldat se nich dormit uphören dee, denn so heff ik seggt: "Na denn schenk mi so ne lütt Kleenigkeit."
"Wat heet: Kleenigkeit?" fraag se trüch.
"Na, so 'ne Kleenigkeit, so wat ganz lüttes, so wat as … to 'n Bispill so 'n Schohswamm."
"Wat is dat för en Wiehnachtsgeschenk, en kleen Schohswamm, so 'n Tüddelüt kannst du di man alleen köpen, wenn du em bruken deist!"
"Doch!", heff ik antert, "dat is wat ganz besünners. "De annern schenken sik düre Saken, Smuck un Kledagen, aver so 'n Schohswamm, dat is dat Wiehnachtsgeschenk för mi. Dor kummt keen een up. Denn so kunn ik mi mien Schoh jümmers glieks up 'n Weg wedder rein maken un maak dien schüürt un putzt Wahnung nich dreckig."
Mien Fru weer an Enn vun uns Geschenkestriet ganz füünsch:
"Ach, maak doch, wat du wullt!", un de Huussegen hung scheef.
Nu bün ik ja mal gespannt, wat se mi schenken warrt.
"Aver," heff ik ehr noch naropen "nicht den Kantüffelsalat un de Wurst an 'n Hilligen Abend vergeten, ansünsten heff ik keen Freud an den Schohswamm!"

Aver denn bün ik doch in mi gahn un heff mi överleggt, dat mien Reaktion up de goot meent Fraag vun mien Fru wohl nich dull inföhlsam weer. Un denn sünd mi Wöör vun den franzöösch Schriever Saint-Exupéry in de Mööt kamen:

Schenken heet,
en Brüüch buun över den depen Afgrund vun dien Eensamkeit.

Nu kunn ik nich seggen, dat ik mi — ok wenn ik Striet harr mit mien Fru harr — eensam föhl. Man dat is mi klor worrn: mit mien slaksig Wöör to mien Fru heff ik ehre Möh, de se sik mit dat Schenken maakt, nich richtig intaxeert.

Dat is wohr: richtige Schenker, de liggt al lang up de Luur un sünd hellhörig bi de lüttst Andüden. Se sünd dor up bedacht, ruttokriegen, wo de anner sien Freud an hett, wat he wohl bruken kann. De loopt nich erst in 'n letzten Ogenblick dörch de Koopladens, de hebbt ehre Geschenke al lang vörher praat. Un se hebbt ehr Freud dor an, den annern en Freud to maken un em dormit uptowiesen: Dubüst mi nich egal, ik bün mit di verbunnen, ik heff di leev. Di wat to geven, dat maakt mi mehr Freud, as sülven wat schenkt kriegen. Dat is ok keen Opfer för mi, ik geev dat geern un frag nich: "Wat kost dat? Wat krieg ik dor för trüch?"

In de Bibel — in de Apostelgeschicht — steiht to lesen:

Geven is seliger as Nehmen.

Un de Dichter Joachim Ringelnatz hett dat mal so utdrückt:

Schenk groot orrer kleen,
man jümmers gediegen.
Wenn de Nehmer de Gaav afwiegen,
denn is dien Geweten rein.
Geev vun Harten un frie.
Schenk dorbi, wat in di wahnt
in Menen, in Möh un Humor,
dat dien egen Freud rieklich
di dat vörut löhnen deit.
Schenk mit Geist, ahn Achtersinn
un denk doran, dat dien Geschenk
du sülven büst.

Ik meen, dat hett Jesus Christus uns noch beter vörmaakt, as de dree Hilligen Könige mit ehr königlich Geschenken. He hett sik sülven hengeven as Geschenk för de Minschen in alle Tieden, üm uptowiesen, dat Gott ok in de Deepnis vun 'n Dood noch bi uns is un uns dörchrieten will, hen to dat niege Leven. Dor hett he sien Leven för hengeven. Un dorüm singen wi Christen to Wiehnachten:

Ik böög mi vör dien Krüff in'n Stall,
o Jesus, du mien Leven.
Ik kaam un bring un geev di all
dat, wat du mi hest geven.
Dörch dien Leev bün ik, wat ik bün,
Hart, Liev un Seel, de nimm du hen
un laat' dien egen blieven.

En vun de schönsten Wiehnachtsgeschichten hannelt vun de rechte Leevde ok ünner uns Minschen, wenn wi allens hengeven doot. De amerikaansch Dichter O'Henry hett dat wunnerbor utdrückt in sien Geschicht "Dat Geschenk vun de wiesen Lüüd."

Della un Jim sünd en jung verheiradt Poor, de nix to bieten un to breken hebbt. Mit 20 Dollar in de Week mööt se utkamen. Dor is nich veel över för en Wiehnachtsgeschenk. Della hett graad enen Dollar un sövenuntachtig Cents tosamenspoort. Man, wat kann een dor för as Wiehnachtsgeschenk köpen? Wiß nich dat, wat sik Della för ehrn Jim utdacht harr. Aver denn hett se sik enen Ruck geven, is an'n Morgen vun den Hilligen Avend na en Friseuse lopen un hett sik dat — wat ehr ganzen Stolt un Riekdom weer — afsnieden laten: ehr bruun Haar, dat as so'n Waterfall bet in ehr Kneekehlen dalkrüsel. För 20 Dollar! Blots üm ehren Jim en Keed ut Platin för sien Taschenklock to köpen, de he bet to an en Tüdelband friemelt harr. Aver as Jim to de Middagstiet vun sien Arbeit na Huus keem, dor weer dat as en Dunnerslag, de em stief un stur an de Döör uphollen dee. Wo sünd Della ehr wunnerbor Haar afbleven!? Un denn legg he en Paket up 'n Disch, in dat weern inwickelt: — twee Haar-Kamms — ut Schildpatt un besett mit Eddelsteen, de — so schien dat — blots för Della ehr Haar maakt worrn sünd. Dor för hett he — sien Klock in 't Pfandhuus bröcht. Beid' Geschenken mööt se nu erst mal in de Schuuvlaad packen, un een poor Tranen sünd wohl ok ehre Backen dallopen. Man denn sünd se sik üm den Hals fullen. Se hebbt ehr egen Schätze upgeven un sünd so ehre Leevde wiesworrn, de dat gröttst un düürst Geschenk is, dat wi Minschen uns geven köönt.
As se dat wiesworrn weern, dor hebbt se de Koteletts up dat Füür stellt un glücklich tohoop Wiehnachten fiert.

Amen.

Mit de Harders will ik löpen

Mit de Harders will ik löpen
mienen Heiland to besöken,
unsen leven hillig Christ,
de för uns all boren is.

Mit de Weisen will ik geven,
wat ik Best' nu heff in't Leven.
Geev to'n seligen Gewinn
em mien Leven sülvens hen.

Mit de Engels will ik singen.
Gott to Ehr, so schall dat klingen.
Vun den Freden, den he geev
jeedeen Harten, dat in Leev.

Mit Maria will ik sinnen,
ganz swiegstillen un deep innen,
över dat Geheemnis fien:
Gott will ok mi Mitminsch sien.

Mit di sülven, du uns Gotts-Sohn
Will ik fiern as in' hell Droom.
Kumm, ach kumm in't Hart mi rin
un laat's heel dien Krüff nu sien.

Text: Emil Quandt (1835-1911)
Plattdüütsch: Reinhard Reetz (2006)