Wees fief Minuten still
26. November


Andacht vun Heinrich Giesen, in Platt bröcht vun Marlou Lessing

In dien Hannen heff ik di tekent.

Jesaja 49, 16

Wo dat endgüllig op ankümmt? Nich, dat op uns Graff en Krüüz steiht. Bi mennig güng dat nich. De Krieg hett mennig Suldaten un Dode unbekannt begraven, de Trümmer bargt ok hüüt Dode sünner Tall. Liekers is en Krüüz mit den Naam dorop en godes Bekennen op uns Graff. Orr en Bibelsprook. (Utschreven, wöörtlich, nich bloots de Textangaav. Dor schulln wi Geld för bisiet leggt hebben!) Dennso warrt wi bekennen, ok wenn wi al dood sünd, dat wi bloots tosamen mit Christus in de Erinnern vun anner Minschen blieven wüllt. Wokeen an Dodensünndag vör de Graffsteden steiht, wokeen an Dodensünndag an Söhns, Bröder, Ehmänner un Vadders buten in Länner wietaf denkt, wokeen also den Naam Jesus Christus mit den Naam vun uns Dode un Kriegsdode verbinnt — wokeen dat so deit, de is ganz neegbi Gott sien Riek. Denn de Bibel seggt, dat uns Naam in sien Hand tekent is, dat Gott uns Naam mit den Naam vun sien Söhn verbinnen deit. Wenn wi so mit Gotts Woort an Gräver staht, staht wi dor nich mehr verlaten un hülplos, sünnern heel getroost; denn wokeen bi Gott vörkümmt, de blifft nich in'n Dood, sünnern kümmt na't Leven. Gott hett en heel behöllern Kopp. He vergitt uns nich. Opschreven is opschreven.

O Herr, wi dankt di, dat du en Herr vun de Levigen un de Doden büst.

30.11.2014


na baven