Wees fief Minuten still
18. Mai

Herr, diene rechte Hand deit grote Wunner.

2.Mose 15, 6

Lüüd, de na Gold graven doot, sünd ünnerwegens. Een vun de blifft an'n Weg stahn, lett de annern wieder lopen un kiekt — as weer he blendt — up ene Glasschöör, in de sik de Sünn spegel. De annern dreven em un repen: "Kumm doch mit!"
He aver sä: "Hier is doch Gold, dat is mi noog!"

Kuum uttodenken! Man so benehmt sik de Minschen: Se meent, wenn se in'n Wald sünd un gröne Barken seht un rascheln Espenloof markt, denn sünd se mirrn in'n Gottsdeenst.

So 'n Wunner hett Gott doch mit den lütten Finger vun sien linke Hand maakt. Disse Wunner sünd ja bi em ünner "ferner lepen" vörkamen, schimmern as Glasschören. Dat Gold sülms, dat egentlich Wunner, dat Gott daan hett, spoort sik de Minschen ut. Dat egentlich Wunner, dat Gott de Minschen leev hett, so leev hett, dat he sien Söhn hengeven hett. Dat egentlich Wunner, dat wi Minschen Gott sien Kinner warrn dörvt un nich as frömd Lüüd vör Gott existeern bruukt.

Wo lang blievt wi noch an de Glasschören stahn? Wo lang bekiekt wi noch dat Espenloof? Wieder! Wieder! "Ach, söökt doch den, laat allens stahn, ji, de ji dat Heil begehrt." Kiekt Christus an! Wenn man dit Wunner faten will, blifft man nich mehr stahn, nee, man fangt an to beden: O Gott, ik bün't nich weert.

All uns Weten un Verstand
is ja rein in Düüster hüllt,
wo nich, Gott, dien Geist un Hand
uns mit strahlen Licht erfüllt.
Wat wi Godes denkt un doot,
warkst in uns du sülvst, uns Gott.

Na Tobias Clausnitzer