Wees fief Minuten still
19. Februar


Andacht vun Heinrich Giesen, in Platt bröcht vun Marlou Lessing

Ik leet ehr en minschlich Jöck trecken un in Reepen vun Leevde gahn un hölp ehr dat Jöck an ehrn Hals dregen un geev ehr Foder.

Hosea 11, 4

In Reepen vun Leevde. De Sling treckt sik nich to. Dat is nich as mit'n Lasso, 'neem een wille Peer mit fangt. Wenn Gott en Reep üm uns smitt, will he nich tarren un wrucken, will he nich infangen, will he uns keen Gewalt nich doon. Nee, Gotts Reepen sünd lichte Tögel. Gott will, dat wi op lichten Wink na links un rechts folgt. He, de uns treckt, weet de Steden in uns Leven, 'neem wi nich verdarven köönt, un he kennt de Minschen, de uns depen binnern Schaden doon köönt. Wi kennt ehr nich! Wi wöörn uns verlopen. Wi wöörn biestergahn. Wi wöörn uns verheddern. He avers hett de Översicht. He weet dat Teel. Ok nachts, ok in'n Nevel, ok bi daakig Heven.

Folgt wi op sien Tögel? Orr treckt wi liekto as en dörgahn Peerd, dat rein ut Rand un Band is? Dat sünd Reepen vun Leevde. Un mennig Druck, den wi föhlt, ok wenn dat weh deit, is en Erinnern, dat wi anbunnen sünd, vun Gott fasthollen. Wi schallt bloots verstahn, wat he dormit meent. Nüms ünner uns kunn ahn sien Tögel leven. Jümmers sünd dat Reepen vun Leevde. Jümmers.

Treck mi, o Vadder, na den Söhn, dormit de Söhn mi treck na di!
Dien Geist laat in mien Harten ween, dat he regeer mien Sinn un Plie,
dat ik Gotts Freden smeck un föhl un in mien Hart vun sing un speel.

na Bartholomäus Crasselius


21.2.2016


na baven