Wees fief Minuten still
1. Februar


Andacht vun Heinrich Giesen, in Platt bröcht vun Marlou Lessing

Avers an'n söbenten Dag is de Sabbat vun den Herrn, din Gott; da schast du keen Warken doon.

2. Mose 20, 10

Avers! Avers! Avers!

Wi Minschen hebbt keen Avers mehr. Wi Minschen maakt jümmers wieder. So rutscht wi langsam hendaal, un amenn steiht op de Doodsanzeige: "Nur Arbeit war sein Leben!" Wokeen nich sin Arbeit ünnerbreken un seggen kann: "Avers nu roh ik ut!", de vergitt, dat Gott us düt Avers fröh noog seggt hett. In de teihn Gebotten nämli kümmt dat vör: Söss Daag schast du arbeiten, avers an'n söbenten Dag...! Avers an'n söbenten Dag!

Wokeen düssen söbenten Dag nich gellen lett, wokeen em ok al mal to'n Arbeitsdag maakt hett, orr — un dat is ja datsülvige — wokeen an'n söbenten Dag eenfach Paus maakt vun de Arbeit, avers nich mit Gott snackt, wokeen nich mehr vör em Paus maken kann, den warrt de Arbeit ünner de Hannen weglopen as en Kind de Parlen. Se fallt in'n Sand.

So verplempert wi us sülven. Wi seggt "Arbeit", un dat is doch Verlust. Wi seggt "Winst", un dat is doch opschaven Bankrott. Wi seggt "Keen Tied", un dat is aasige Slaaverie, un amenn steiht nix as de Dood dör Hartslag.

Noch is allens to redden. Allens. Un twoors för den, de seggt: Bet nu heff ik dat verkehrt maakt, avers vun hüüt an! Ik maak Paus vör Gott.

Herr Gott, min Hart lengt dorna, frie to warrn vun de Arbeit ehr Knechtschap. Laat mi endlich Tied hebben för di. Denn du töövst op mi.


1.2.2009


na baven