Wees fief Minuten still
23. Dezember

Dat Woort woor Fleesch un wahn ünner us, un wi sehgen sin Herrlikeit, de Herrlikeit vun den eenen, de wohraftig vun Gott boren weer, vull Gnaad un Wohrheit.

Johannes 1, 14

Nich över us, nich jichenswo. Nich da, 'neem de Minschen em geern hebben wulln, buten vör de Döör, dat he nich stöört. Wenn dat nu op Wiehnachten togeiht, schull een dat weten. Dat geit bloots üm, dat Gotts Söhn bi us wahnen kamen is. Wenn wi us also in düsse Daag mit Geschenke un Lametta, mit Pakete un Överraschen för Wiehnachten praat maakt, hett dat jümmers ok wat mit Jesus to doon, — orr wi hebbt Wiehnachten uns' Stuuv so verrammelt, dat wi em na buten drängt hebbt. Mennig wüllt dat, em wegdrängeln. Man Jesus hett keen Ruum utlaten, keen Ruum vun Elend un keen Ruum vun Bedreev, keen Ruum vun Riekdom un keen vun Armoot, vun Weel orr vun Süükdoom, vun Fraamheit orr Sünn — ok keen Wiehnachtsstuuv.

Denn Wiehnachten is de vulle Bewies, dat Gott Eernst maakt, dat he us meent. Gott haalt us dor af, 'neem wi sünd.

Wenn Gott so'n wieden Weg maakt hett, us to drepen, denn schulln wi us ok drepen laten, dat wi sin Herrlikeit seht. He kümmt direktemang vun'n Vadder.