Wees fief Minuten still
29. August


Andacht vun Heinrich Giesen, in Platt bröcht vun Marlou Lessing

Kinner sünd en Gaav vun'n Herrn.

Psalm 127, 3

Dat gifft twee Wiesen, en Bloom to bekieken: ehr tweitosnieden, de Stofffadems ünner't Mikroskop to leggen un Tallenbereken antostelln; orr: de Bloom to plücken, ehr mit na Huus to nehmen, sik vun Harten an ehr frein un anner Minschen dormit froh to maken. Twee Wiesen gifft dat ok, över Kinner to snacken, över Kinnertall un över de Fraag, woneemher de Kinner kamen doot. De een Wies is, dat wi in't Bioloogsche hangen blievt, de anner is, vun Gott to snacken un vun sien Wunner.

Dat Kinner en Gaav vun Gott sünd, dorop kümmt dat an, wenn Öllern mit Kinner över Kinner snacken wüllt. Dor kümmt dat ok op an, wenn Öllern ünnernanner över de Kinner snacken doot.

Gott will mehr vun uns as bioloogsche, weerschapspolitische, demografische Argumente. He will, dat wi sien schenken Hand in'n Achtergrund sichtbor maakt. Denn warrt wi uns ok nich verweigern, wenn Gott uns Kinner gifft. Un de Kinner warrt sik nich verweigern, vör de Öllern in Folgsamkeit to leven. Denn se weet, dat se Gotts Geschenken sünd, de Öllern anvertruut; un se weet, dat Gott de Kinner sülven ok eis Kinner geven, Geschenken anvertruun will.

Wo arm maakt wi Minschen uns mit all uns so nöömte Opklaarn, wenn wi nich mal mehr weet, wokeen de Geven vun all Gaven is — sünnerlich de Gever vun de Kinner! Gott sülven woor Kind. He hett sik sülven för uns geven, woans schull he uns dormit nich allens geven: ok de Kinner!

O Gott, hier sünd wi un de, de du uns geven hest: Kinner, Öllern un Paten. Di höört wi to.


30.8.2015


na baven