Wees fief Minuten still
19. August


Andacht vun Heinrich Giesen, in Platt bröcht vun Marlou Lessing

Se güngen hen na de Stadt, 'neem se wahnen kunnen.

Pslam 107, 7

Verdreven to ween, Flüchtling to ween, düt Schicksal is in de Bibel al bekannt. Wi sünd nich de Eersten, de düt Schicksal lieden mööt. Avers Gott — dat mööt wi weten — Gott hett sik alltied besünners üm de Verdreven un Flüchtlinge annahmen. Nee, nich dat he ehr Knall op Fall in faste Hüüs bröch! Avers dat he je neeger un stärker bi de Heimatlosen un Flüchtigen stunn, an ehr Siet, as ehr Maat — so stark, dat Gotts Söhn sülven sä: Wokeen de opnimmt, de nimmt mi op.

Wat, wenn Gott eis gor nich na uns Glovensbekenntnis fragen dä, sünnern bloots dorna, wat wi an de Heimatlosen un Verdrevenen daan hebbt? Denn wi schallt weten, dat Gott de Verdrevenen hen to Minschen föhren will, bi de vun em, vun Gott, snackt warrt; also hen to Bröder un Süstern, de een gemeensamen Vadder hebbt; also na en Stadt, de en gemeensamen Herrn hett; also in Hüüs, de bloots een tohöört, bi den dat Woort gellt, dat Gott de Hüüs buut.

Sünd uns Hüüs Gott sien Hüüs? Gott sülven beleggt ehr, nich dat Wohnungsamt.

Kümmt en Swacke wo to Fall,
dennso pack de Starke an.
Hülp schall ween för elk un all,
in Leevde schall dat gahn.
Kaamt, hollt fast tosaam;
sünd wi ok man minn un lütt,
gaht wi alle doch in Tritt
op de Leev ehr Bahn.

Na Gerhard Terstegen


17.8.2014


na baven