Wees fief Minuten still
6. April

De Landpleger sä to de Lü: Welkeen wüllt ji hebben vun de twee, den ik ju losgeven schall? Se sään: Barrabas!

Matthäus 27, 21

Wokeen en Radio hett, schall so lange söken, bet dat he an'n Karfriedag de Matthäus-Passioon höörn kann. Noch beter is dat, een geiht direktemang in en Opföhren. De Steed, 'neem dat Volk op de Fraag: "Welkeen wüllt ji hebben vun de twee, den ik ju losgeven schall?" schriegt: "Barrabas, Barrabas!", de geiht een dör Mark un Been.

Wat schriegt wi vundaag? För wokeen nehmt wi hüüt Partei?

Wenn Jesus noch moordt harr, wenn he en Giftmischer west weer, en Klaubock orr en asoziaales Element! Man nee, he hett bloots in eensento ropen: "Kaamt to mi, all, de ji schunnen un daldrückt sünd!"

Tuckt wi jümmers noch de Schullern? Ballt wi noch de Füüst? Slaat wi noch en Bagen üm em? Laat wi em links liggen? Neiht wi vör em ut? Utrekent vör em, de röppt "Kaamt to mi!", den jaagt wi weg.

Avers wi winselt achter de her, de us doch wegjaagt. Un alltied is dat so west, dat de, de dach, he kunn Gott jagen, sik mit Jaulen jagen leet — vun Minschen!

Dorüm bidd wi di, lebennig Gott, dat wi us in düsse Passioonstied tosamenfindt ünner Jesu Krüüz un wunnerwarken lehrt, wa düür wi losköfft sünd, dat wi nich de Minschen ehr Knechten ween mööt.