Sülvern blenkert dat sieden Geflecht
in Struukwaark un knullige Bööm.
Dat is een Verwachten up Vergoahn un gerecht.
Dat is as een hilliged Waark antosehn —
stüürt Waarmte di deep in dien Haart.
De Wind drifft de Klöären vöörbi,
de Bloaden krüseln andoal up de Grund —
de Takken stoahn noakend in d' Lücht,
moaken dat Läävens Geböören rund.
De Stää is noch gröön,
wor fief Foot deep dien Moderhaart licht.
Bedankt sächt dien Haart för Wiesen un Doon
un luurt up de Tied, de vergeiht.
De Padd vöör di is schier un schoon.
Dat stuure Bedenken noa achtern verweiht —
du dröffst nu wäär danzen un dröffst di wäär höögen.
Dröffst lachen un di an d' Lääven vergnögen,
wiel du weets, dat allns di blääven is —
ok wenn dat keeneen mehr so sücht.
Du büst di heel säker — du weets dat gewiß,
dat dat, wat vergoahn is, nu över di flücht.

Ewald Eden