Uns klauke Bilöper:
Plietsch, gedullig, kuraascheert sünd se

vun Rudi Witzke


Dor keem uns Enkel Ravil maal na Huus, un een kunn seihn, dat hei huult harr. "Se hebbt jümmertau Esel, Esel! up mi seggt." Dor müßt ik em woll beten begöschen.

De Holsteener weit dat genau: Een kann mit'n Esel hacken, avers nich snacken. Un Mensing hett rutfunnen, wat de Minschen so vun een Esel hålen: Hei ist dumm, dösig, tolpatschig, fuul un stuur. Un dat kunn Ravil nicht up sik sitten laten. Ik müßt em helpen.


Rembrandt, Bileam un de Esel

Toierst fööl mi de Geschicht vun Bileam un den Esel in. De Bibel is aver för de meisten en Märkenbauk. Un de Geschicht weer ok nix Rechtes, Ravil to trösten.
De Israeelschen weeren na 40 Johren Wannern dörch de Wööst vörankamen. Nu wullen de Moabiter un Midianiter de Wannerer dörch en Flook uphollen. Dat kunn Bileam maken. Balak, de de Moabiter un Midianiter anföhrte, verspröök Bileam gauden Lohn, wenn hei de Israeelschen flöken wöör.

Bileam kunn nich wedderstahn. Hei makte sienen Esel trecht un tröök loos. Denn avers stünn den Esel so en hell-strahlen Wesen in'n Weg, hei bleev as en muurt Pieler stahn. Bileam prügelte sienen Esel, de ja dösig is, as de Lüüd seggen. As dat mit dat mit de Prügelie nich uphörn wull, geev Gott den Esel een minschlich Stimm. "Wat sleist du mi so aasig? Sühst du den Engel nich? Willst Du wiedergahn un de Hebräer flöken?" Dor keem Bileam to Vernunft. De "dösige" Esel harr allens in Ornung bröcht.


Dromedar. Foto Heide Hering/Pixelio

Villicht weer dat beder, ik vertellte Ravil vun uns Begegen mit Wildesel in'n Sinai.
Wokeen vun uns, de de Kladdertuur dörch den Hochsinai maken wull, hett an en Esel dacht? De Wannerschauh müßten in Ornung sien, de persönlich Afteek müßt richtig upfüllt warden, dor weer vöraf so veel to bedenken un to daun.

Un den stegen wi in St. Katharinen in de Hochbargen up en smallen Padd in den Hochsinai in. Dat güng all mächtig up de Puust. De Dromedare sleppten den Etenkraam un güngen up minner bargige "Hannelsstraten". Wi harrn zwei Militärslaapsäck, de Isomatt un wat een so bruukt in unsen Rucksack. Dat weer swoor naug bi de Kladdderie un Kruperie.


Wi stiegen in de Bargen in. Foto Rudi Witzke

Wi harrn al in de Negev poor maal buten proovslapen. Dat weer nu keen Probleem. Un en Supp kakten de Beduinen för uns avends ok, wi müßten bloots allens sammeln, wat brennen dää.


För Supp... Foto R.Witzke


Slang. Bild Thumba/Wikimedia Commons

Denn avers hålte Ela, uns Föhrerin dorch de Barge, uns all tosamen. Wi schullen üm un up den Etenkraam so veel Steine uppacken, dat Esel dat nich wegrümen kunnen un sik satt freten wöörn. Na en Tiet keem se to Kuntrull: "Dat reikt so nich!" Dat kregen wi nich to Kopp. Wull Ela uns piesacken?
Wi harrn veel miehr Ängst vör Skorpione un Slangen. Na, so an acht Maten beslöten, ehr Nachtlager neveneenanner uptoslaan. Se legen in de Schuul vun en Felskant. Wi makten uns dat ünner en miehr in't frie stahne Akazien-Struuktüüch kommodig.


Skorpion. Bild Vosswinkel/Wikimedia Commons



Uns Slaapsteed. Foto Rudi Witzke


Klippschliefer. Foto Ricardo Schobel/Wikimedia Commons

Neegsten Morgen bi't Koffiekaken weer groot Upregen. In de Nacht weren so woll fief Kilo swore Deerten över de tosamen ünner de Felskant slapen Fruuns krapen. De Fruuns legen versteinert un kregen vör Ängsten keen Toon rut. De Deerten makten sik an de Bagaasch ran un reten de mit ehr scharpen Krallen up. Keen Keks un keen Appel weer seker vör de Deerten. Se halten de rut.

"Ach," meinte Ela, "dat weern de Bergschliefer! Wenn wi Pech hebbt, kaamt de elkeen Nacht. Ik heff doch seggt, dat wi up allens, was eetboor is, Steins packen schüllt!" Hett se aver nich! Engaal! Wi kennten de Nachtslieker nu ja.

Na, avends güng de Prozeduur mit dat Fuutteraasch sekern wedder loos. "Een kann nich weiten, wennehr de Esel uns wies worrn sünd!", meinte Ela.

An'n drütten Avend, wi weeren vun de Kladderie bannig kaputt, packten wi wedder Stein up Stein up uns Futteraasch. Dor! Wat steiht denn dor båven?


Dat is de Vörposten vun de Wildesel! Foto Rudi Witzke

Uns Beduinen klapperten mit Alupottdeckel un schriegten, dat een de Uhren summten.
Nölig dreihte sik de Esel üm un verswünn. "Dreih di nich üm!", reep een Wannerer. "Överall sünd se, de Esel!"

Harr Ela doch Recht! De hochbeinigen Derten mit de lange Uhren harrn up ehr Wies telefoneert, as wi dor dörch ehr Rebett wannerten un kladderten. An'n Dag, wenn de Sünn brennt, staht se in Schadden vun de Akazien. Aver in de korte Dämmerstunn springt sei mit Sekerheit in de Bargen, dat's di bloots wunnern kannst. Wi kaamt in Vergliek mit jüm bloots so gau vöran as een Snick.


Esel. Foto H.Heinrich/Pixelio

 

 

 

Een vun Beduinen wull in de Nacht uppassen, wenn de Gesellen an uns Futteraasch wullen.
"Un sünd se denn kamen?", fröög Ravil un schniefte noch beten. "Ja, se keemen, aver mit sien Alu-Kaakpottdeckel hett hei se verjagt un uns all weckt. So weer dat ok de neegsten Nachten. — Un denn bleev dat maal de ganze Nacht still. Dor sehgen wi, wat de Esels anricht harrn. Wi harrn noch grötter un miehr Klamotten up uns Eten packt.

Dat harrn se wi nix runnersmeten un een vun uns drei Steinhümpels uteenanner nahmen. De Wächter harr so fast slapen, un wi hebbt uns ok nich röögt.
Wi müßten wat an Eten sporen, kemen aver mit den Rest Futterassch gaud ut. De Esel sünd de ganze Tuur mit uns — in groten Afstand natürlich — mitwannert."


Klippschliefer. Foto Andreas Tusche/Wikimedia Commons

"Un de Derten so groot as en groot Kaninken, wat hebbt de maakt?", fröög Ravil nu interesseert na. Siet de Esel uns Bilöper weeren, harrn wi keen Klippschliefer miehr seihn. "Denn weeren de Esel gor nich dumm, se hebbt juuch inzingelt, aftöövt un denn den Æverfall wåågt. Denn hebbt de in de Schaul aver nich Recht, de seggen, en Esel ist dumm, dösig, tolpatschig, fuul un stuur. De sünd ja plietsch, gedullig, kuraschiert."

Mien Geschichten hebbt Ravil denn woll hålpen. Dat güng em wedder gaud. Fehlte nich veel un hei wünschte sik en lütten Esel: En Weid un en Schuppen harr hei ja!


Foto Antje Heßler


20.6.2010


na baven