Woans ik vun de Vigelien afkamen bün

vun Günter Weber

Jå, Kinners, weest man blied, dat dat vun Dag so gaud hier geiht. Jå, jå, nich överall is dat so, doch uns Generatschoon, de vör den Orlog born is un dat noch "in den ehemaligen deutschen Ostgebieten", wi hebbt schon wat mitmååkt. Mien Vadder un ok mien Mudder bleven in den Orlog, wi müssten von Pommern na Meckelbörg tau Faut söss Weken hen na Klempenow in den Kreis Demmin, woans dat hüüt heiten deit. De Öllern vun mien Vadder hebbt uns opnahmen, süss weeren wi ok in so'n DDR-Kinnerheim landt. Uns Oma weer en "gottesfürchtige Fruu". Nee, nee, nich so "frömmelich", un doch harr se en Vörstellung, de man achten mutt. Dat weern de leive Gott, Bischof Krummacher ut Greifswald, denn noch unsen Preister Kellerhoff ut Golchen. Pieck un Grotewohl un all de Kunnen von'e Partei weern kein "gottesfürchtige Minschen".

Uns Oma weer jå nu ok gaud bekannt mit uns Religionslehrerin. Sei meinte vun de: "Dat is en fien Fruunsminsch." O Heiland nee, sei speelte Vigelien! Un ik, so sää de Vigelistin, weer musikaalsch. Een Pund Zeegenbodder, wat wi drei Jungs natürlich minner kregen, nähm sei mit, un ik sall denn af neegst Week "vigelienen" mit ehr Vigelien.

Sei wahnte bi denn Queckenpüker Wilhelm Stark. Een Kamer, dat Klo up denn Hoff, un ik müsst vörher vör de ierste Proov doch so nödig op de Kist in'en Hoff. Ik weer doch so hibbelig. Noten? Jå, so richtige Noten harr sei ok op den Disch liggen. Ünner uns seggt, ik kann de noch hüüt nich läsen.

Ik keem vun den Aftritt trüüch. Ik müsst mi de Vigelien ünner mien Kinn klemmen, nadem die Vigelien-Liehrerin mien Hannen för rein un ornlich verkünnt harr. So sull dat nu angahn.

Ik næhm den Vigelienknüppel, ik töög den över de Vigelien, so över de Schaaps- un Kattendarm-Sieden. Kinners, woans sall ik vertellen, wat dår bi rutkåmen is? De Vigelien füng an to krächsen, krieschen. "Uphören, uphören", de Queekenpüker keem de Trepp rup un reep: "Mein Herrgott, wat is dat?" In den Moment güng — Gottseidank — de ierst vun de Kattendärm kaputt. Ik fiedelte man drupp loos.
Paff! Dor weer de tweite Schaapsdarm afreeten. Niege Schaapsdärm geev dat in'e "Sowjetzone" domaals nich fuurts.

Ik heff de Vigelien up de Noten schmeeten. An den verdatterten Queekenpüker vörbi haugte ik af hen na Huus. Uns Oma fünn dat nich gaud, dat ik dor nich miehr hengahn bün. De Vigelien-Liehrersch hett mi bit an den Konfirmatschioonsdag — een ganzes Johr — nich miehr ankeken. Man een, de hett sick wat höögt. Dat weer mien Grootvadder.

Geig kann ik ok hüüt noch nich spelen.

De Geigenkassen blifft to.