Seemannsgarn:
De chineesche Wäscher Mr. Lee

vun Günter Sohnemann

Op all Hapag-Scheep fohr en Wäscher mit. De Wäscherie leeg in de Heck-Opbuuten blangen mien Timmerwarksteed.

De Wäscherei in Indinesien leeg lag traditionell in de Hannen vun Chinesen. De Wäscher kümmer sik üm de bordeigene Wäsch, un wenn de Lü vun de Mannschap dorför betahlen, wusch he ok noch de Lü ehr Tüüchs. — De Lü versöchen ehr Geld to sporen, indem dat se ehr Jeans in Emmers mit Water un Waschpulver "to'n Inwieken" in den Waschruum stelln dään. Later wulln se dat denn mit de Hand waschen. — So'n inwiekte Büx kann in de Tropen fix anfangen to müffeln. Un wenn uns Bootsmann so'n Stinke-Emmer faatkreeg, flöög de Inholl ok ganz fix mal över Bord. Heff ik faken beleevt.

För de Wäscherie weer uns Chinees Lee tostännig. He un ik kemen good mit'nanner kloor, wieldat uns Arbeitsrüüm blangenanner legen. Wi weern an Bord Navers.

In Indonesien leevt bannig vele Chinesen, dat weer mi al opfulln. Liekers ik mi as Europäer nich totruun dä, Chinesen un Japaners good uteneentohollen. Man ik höll de Asiaten, de ik sehg, för de Nakamen vun de Japaners, de in'n Tweten Weltkrieg in Indonesien dat Seggen harrn. Avers de Dschunken, de ik op de Reede liggen sehg, sään wat anners: Hier geev dat beste Hannelskontakte na China.

Wäscherei "an Land" in Indonesien

Lee bee mi an, mit em op en Besöök na sien Onkel to kamen. De Onkel wahn avers buten vun Djakarta. — Wi harrn Wekenenn un ik kunn mi twee Daag frie nehmen. Blied nehm ik Lees Inladen an un mell mi bi'n eersten Offzeer af, de mi veel Spaaß wünschen dä.

Mit Lee keem ik good dör den Zoll. Buten den Haven nehmen wi en Fohrradrikscha. Un toeerst güng dat mal na dat Souvenirgeschäft, dat ik al kennen dä. Dor weer en Paket aftohalen, dat en indoneesche Hülpsseemann vun de MS "Darmstadt" för Lee an Land bröcht harr — natüürlich gegen heel gode Betahlen. Över düssen Weg harrn wi nu teemlich vele Rupien in de Tasch. Mit dat nich allto grote Paket güng dat ut de Stadt rut; de Rikschafohrer quüüch un puust orig dorbi.

Miteens fohr uns Rikschafohrer rechterhand an den Stratenrand un fleit mal kort — un en frische Rikschafohrer keem mit sien Rikscha to uns. En kort Palaver — denn woor Geld övergeven un wi müssen ümstiegen.

Dat wedderhaal sik mehrmalen.

Ik verstünn keem Woort, avers kloor weer, dat jede niege Rikschafohrer unsen Fohrpries betahlen müss, de sik vun't eerste Instiegen an summeern dä. Wi sülven wöörn ja eerst to'n Sluss betahlen, man denn de ganze Summ. Wi woorn also jümmers weertvuller, avers jedeen Fohrer harr uns ja as Pand.

Ik weet nich mehr, wo faken wi ümstegen sünd, dat woor fix dunkel un wi kemen ut de Stadt rut dör lütte Dörpen mit wenig Hüüs un vele hoge Bambushaine. Dat weer pickendüüster, as wi op't depe Land op en asphalteerte Landstraat henzuckeln dään. Af un an keem en Laster orr Auto un smeet Licht op de düüstere Straat, un för een Momang kunn ik denn sehn, wat allens op de Straat ünnerwegens weer: Jümmers noch fohrn Rikschas, Radfohrers un ok Footgängers weern in de Düüsternis ünnerwegens.

Sünnünnergang an'n Haven vun Djakarta

Op de Straat weer de Petroleumlamp bi meist all dat eenzige Licht, se vör Tosamenstött mit de annern to schulen. Veel sehn kunnst nich mit düsse Lampen, man de annern kunnen di sehn. De Rikschas harrn noch en anner Vörrichten, ehr vör Tosamenstött to wohren: Se möken en ludes Brummen, wenn se fohren dään. Toeerst höörst dat Brummen, denn sehgst dat Licht vun de Petroleumlamp op di tokamen, de an de Rikscha anbummelt weer.

Wi kemen an Hütten vörbi, 'neem vör't Huus en Holtfüür knispeln dä, un in't Licht vun en Petromaxlamp sehg ik en hele Familie üm't Füer sitten un to Avend eten. De Avendwarms un de Ruuch vun de Holtfüer geev uns dat Leit bi uns Rikschafohrt op't Land — bi de wi jümmer mal wedder ümstiegen dään.

Wat wieder passeer, vertell ik opneegst.