Seemannsgarn:
Trüch an Land

vun Günter Sohnemann

Hamborg, de Elv, Blankenese — uns Harten slöön un puckern vör Verwachten, as sik de Rheinland an't Schulauer Fährhuus vörbischoov un de Nationalhymne ut de Luudsprekers uns mit den Flutstroom flussopwärts gen Hamborger Haven dröög.
Ik stünn op de Back bi mien Ankerspill un keek en beten wehmödig op den Elvstrand vun Swiensand un Neßsand. Ja, dor weer ik överall mal west. Un harr schöne Erinnern an warme Sommernächt.

Wenn een dor in sien Telt liggen dä un de Borrn ünner een bevern dä, wieldat de groten Oozeaandamper op de Elv na Hamborg orr na See mit ehr swore Schippsmaschinen Water un Luft swingen möken... denn reep allens in mi ganz luud: "Ik will na See!"

Nu weer düsse Levenswunsch Wirklichkeit worrn. Un ik keek vun en groten Frachter ut op de Steden, 'neem ik as Ersatz mit mien Kanu "to See fohrt" weer. In mien jugendliche Fantasie weer de Elv de Oozeaan west.

Op'n Slag weer't vörbi mit mien Drömerie: De Slepper wull uns Trosse, dat he uns seker an unsen Liggplatz bringen kunn. — Ik harr nu mit mien Spillkopp noog to doon, de Trosse wegtofieren. Na'n Stoot legen wi an unsen Liggplatz, un de Luken woorn mit veel Rummsen apenfohrt.

Nu harrn de Hamborger Havenarbeiters dat Woort.

Günther, mien Fründ, un ik harrn beid Urlaub för de Tied, wieldess dat Schipp entlaadt woor. Noch en Week Werftliggtied keem dorto.

Nu harrn wi anner Plaans, nu heet dat nich mehr: De Welt entdecken!, nee, nu geven wi uns mit uns lütt Düütschland tofreden un wulln dat entdecken. Günther wat vun uns Hamborg to wiesen duer twee Daag; denn wull Günther na Huus, sien Lengen stunn na Ulm. Dor harr he Vadder, Moder un sien Broder Eberhard. De harr sik jüst verleevt in en Deern, Heide heeß se; op de weer Günther natüürlich ok nieschierig. Eberhard studeer in Stuttgart Maschinenbu un dor wull Günther em besöken. Also wi twee den Seesack op'n Nack un rin in de Bahn na Stuttgart.

In Stuttgart ankamen, hebbt wi uns telefoonsch mit "Ebe" (so woor he nöömt) in de Königsstraat verafreedt. He föhr uns in en Studentenkneipe, un dor hebbt wi orrig tosamen afsnackt. Man Günther un ik harrn gewaltig Hunger vun de lange Bahnfohrt in de Holtklasse. — De Kneipe harr en Spezialitäät, Gulaschsupp. Achtertücksch stunn op de Spieskoort schreven, wokeen en twete Supp bestelln un opeten wöör, de bruuk bloots een Supp betahlen!

Na de eerste Supp verstünnen wi, worüm.
De Wirt föhl sik ganz seker, dat sien superscharpe Gulaschsupp nienich en twetes Maal bestellt wöör.

Dor harr he avers de Reken sünner twee Seelüüd vun grote Fohrt maakt! Wat wi so allns an scharpe Saken eten harrn in de Länner, de wi bereist harrn, dat möök düssen Teller Supp för uns to en smackhaftig lecker Eten.

So hebbt wi twee as eerste Gäst den Gratisteller bestellt un opeten. De Wirt keek teemlich vergnatzt.