Seemannsgarn:
Antofagasta

vun Günter Sohnemann

Antofagasta in Noordchile is en spektakulären Haven, een, de di wohraftig den Aten versleit. En himmelhoge steile Felswand vun de Anden smitt ehrn Schadden över'n Haven un dat Havenbecken, 'neem bloots för twee Scheep vun de MS Rheinland ehr Kaliber Platz noog an'n Kai weer. — Kümmst du per Schipp vun'n apen Pazifik langsam an de Stadt ran, denn wunnerwarkst du över dat reesenhaftige Felsmassiv, dat hier meist lootrecht ut de See opstiggt.

Vundaag verdeckt Hoochhüüs de "Linien ut Uurtieden". Bildquell

Natüürlich müss ik hier ok wedder den Schoolmeester spelen. Den Moses an Bord heff ik nipp verklookschietert, dat düt Felsmassiv vör Uurtieden vun Natuurkräfft ut de See hoochdrückt woorn weer. An de Linien in'n Fels kunnst nämlich sehn — so belehr ik den Moses —, woneem de See ehr Sporen achterlaten harr. "Düsse Anblick vun't Schipp ut, wenn du vun Slepers ut't Havenbecken trocken warrst, de is wohraftig grandioos", sloot ik mien Vörlesung.

De Klockentoorn, en Wohrteken vun Antofagasta

"Basig", sä de Moses. Wi stunnen in andächtig Stillswiegen un staunen över düsse gewaltige Felswand.

"Basig", sä uns Moses denn, "dat dat dormalen al Iesenbahnen un Gütertöög geven hett." Denn ut en Tunnel schoov sik jüst en lange Gütertoog op de Linie "ut Uurtieden" in'n Fels langsaam hooch. Verswünn opnieg in en Tunnel. Duuk opnieg dor ut op un fohr op een vun de "Linien ut Uurtieden" na baven bet ünner den Gipfel.

De Lokomotive un de Gütertoog weern vun wieden as Miniaturen so lütt.

Mien "Linie ut Uurtieden" weer en moderne Iesenbahnlinie, vun Minschenhand buut. In düsse steile Felswand güng dat in'n Zickzack jümmers wieder na baven.

Villicht weer dat so en Toog as düsse, de Salpeter transporteert.
Salpeter warrt veel ut Chile exporteert

"Ja, basig, wat Minschen so allens op de Been stellt", grien ik sluukohrig un gestünn mien Fantasie-Wiesheiten in. He hett mi dat nich övel nahmen.