Ulanen weern Kavalleristen — ehr Wapen Lanzen

Pick hatt

Vun Ewald Eden

De Oal Uloan — well noch nich weet, dat dat mien Opoa wee, de vertell ikk dat nu – de har to jeder Soak een Spröäk proat. Much dat Begääven ok noch so verbuult ov scheef sükk anloaten – he hool ut sien groode Kist van Wiesdoon de passende Dekkel. Een half Joahrhunnerd is all dör de Tied lopen noa sien letzdet Särgen. Bi so mennich Tüünkroam ut de hooge Politik ov ut de leege Noaberschkupp denk ikk: Is nich woahr – dat is güstern wääsen. Is oaber nich – ikk hevv verrafftich doch all moal up sien Denkmoal keeken. Dat dröfft ji blods nich wiidervertellen – de Lüü kunn'n woll achter mi anfangen to schnakken, un hör Kinner toschüün'n: "Kiek, dor löppt he! De weet nich moal mehr, wenner Uloan ovläävt hett!"

Wenn ikk denn wüggelk sowiet bün, kummt mi dat säker nich mehr an – oaber nu all? Wor ikk doch so'n Schenierlichen bün. Ikk kann sogoar noch rod anlopen. To'n Bispill för Wütrichkeit – wenn een schwakken Kreatur wat doan wurd. Fasttüddern moot ikk mi nu oaber sülven – anners loop ikk to wiet wäch van Uloan un sien Wiesen. So wee een van sien Sprökbiller: "Us Herrgott hett dat Minschenmoaken us Minschen överloaten – oaber see sünd dor ok noa!" Kiek, un dit "See sünd dor ok noa" – dat faalt elker Dach wäär up us doal.

Minnoa — de Nieschier in Persoon

Minnoa Hepprech to'n Bispill – to finnen in hoast jeder Dörp. Mien Minnoa, van de ikk jo vertellen will, woahn in een Fiefhüüsenkuntrei halfpadds tüschen Dornum un Auerk. Liekers ov dor moal een mit een Dakkpaan wenken dee, een Buur moal mit een Maidje in d' Heufakk dör de Häven flooch, ov een van de Mannslüü bi Hinnerk Pulterbeer in d' Krooch moal düchdich een rieten leet – Stünn'ns loater harr Minnoa dat all an d' Brett. Ut een lütten Klöäterpups wee noa tweemoal lopen dör Minnoas Halsgatt all een dikken Dönnerschlach worden. An so een dikken Dönnerschlach is see denn boald moal ovstikkt – un dat keem so:

Harm Stiekelwier wee een Scharpkantigen – een Mannsbild, wat Bott üm sükk to bruks. Nich dat he dör de Lücht weihen dee un man sükk düken muß, üm keen blöderk Huut to kriegen – nä nä, so nich; mit saachte Trää un faste Wöör kunns heel noa bi hüm bi koamen. So kladderhaftich Schnakkeree oaver, de kunn he up d' Dod nich lieden. Nu harr Minnoa hüm mit hör Schluderee moal so richtich binnerwennich an d' Bükspiep strullt. Dor kunn he gannich an vöörbikieken – dat leep hüm woll waarm an d' Liev hoch. Julimoand schreev de Kalenner – de Sünn streek van mörgens Klokk veer bit ähm vöör Middennacht dör de blaue Hääven. In disse Doagen kreech Minnoa wenich Schloap, denn see wull joa in hör Neeschierbook keen witte Sieden hemmen. An Johanni wee dat – dat steit in d' Bedenken –, do drei sükk för Minnoa de Welt. To d' Teetied üm nägen keem see eers to Pott. In hör Huus hung de Dach balkendüster fast – keen Gliemen un Blenkern dör de witten Stoffhangers achter de blanken Schieven – keen Pliesen noa buten, wat in d' Noaberschupp ovgung – reinwäch niks. Schwaart un düster as de Nacht. Harr doch verrafftich well in de körte Tied tüschen de Doagenwessel aal Schieven rund üm Minnoas Huus to mit Pikk schwaart moakt!

Ogottogott – wat wee dat een Gekrei – de Börchmester schlääp see an – de Schandarm muß dorher – Minnoa har gannich sovöäl Aarms, üm d' aal to glieks to wiesen. Oaber as dat so is: nümms har wat sehn – nümms kunn wat särgen. Timmermann un Glasmoaker kunn'n veertein Doach nich dortägen an, in dat schwaarte Bedrüüs wäär Richt in to kriegen.

De Minschen in d' Dörp särgen: Minnoa keem van Stünn'ns an mit veer Wöör ut: Moin, gooden Dach un munterholln.

Un för goode Noaberschupp is dat deech genooch.