"Goden Rutsch"

vun Anke Nissen

De mehrsten Familien kaamt Wiehnachten tohoop. Wi nich. Uns Familie fiert an'n Oltjohrsavend, den letzten Avend in't Johr.

All trudeln so na un na bi mien Grootöllern in. Wi seten in de "Gode Stuuv" an en festlich deckten Disch un eten an dissen besünnern Avend: Graupengrütt un Beer. Na all dat fett Wiehnachts-Eten — Göös, Karpen, Gröönkohl un so —, dor smeck "Beer un Grütt" richtig goot. Wi Kinner kregen enen Pott warme Melk henstellt; denn Beer — dorto noch warm — nee, dat weer nix för uns.
Later geev dat noch Stuten un denn dat allerbest: de Kröpel. Tante Luise kunn de besünners goot backen, ut Branddeeg, de in Fett utbackt wörr.

Wi Kinner weern jipelig, denn na't Eten lepen wi "Rummelpott". Wo de maakt warrt, de Rummelpött, dat heff ik nie so ganz klook kregen. Ik harr aver jümmers so en Rummeldings, villicht dat Vetter Jan mi den maakt hett orrer een vun de Unkels. De Rummelpott weer en Doos, över de en Swiensblaas spannt weer. In de Mitt vun de Blaas weer en Lock mit enen lütten Stock dörch. Un dissen Stock müß een düchtig rup un dal trecken. Dat geev grulich Töön, dat "Rummeln"! Wi güngen vun Huus to Huus, süngen Leder un rummeln düchtig. De Lüüd schenken uns Pepernööt un Appeln, blots dat se uns — un unsen Spektakel — gau wedder los wörrn.
Grootvadder harr uns vertellt, dat dit ene Geisternacht weer un dat vele Gefohren up uns luurn. Wi sullen man ja düchtig rummeln, denn wörr dat Geistervolk afhauen. Ok luut mit de Pietsch knallen weer goot — un dorbi harr he Vetter Jan un mienen Broder scharp ankeken.
Wi sullen up gor kenen Fall uns Snuten vertrecken; denn wenn in den Ogenblick graad de Klock slagen wörr, denn harrn wi uns Leven lang scheve Gesichter.

Later seten wi bi Opa un he vertell uns, dat jüst so, as wi disse Nacht beleven wörrn, dat tokamen Johr sien warrt.
Uns Grootmudder keem dorto, un se snack dorvun, dat Kinder, de in disse Nacht up de Welt kaamt, dat de heilen Hännen hebbt, oft köönt de in de Tokunft kieken, denn de hebbt dat tweet Gesicht.
Un denn vertell se, dat ik — ehr Enkeldeern — in en Stormnacht up de Welt kamen bün, un se weer övertüügt, dat mien Leven dorüm fix beweegt sien warrt, nie still un freedvull. Ik warr sien as en Kerzenlicht, sä se, dat an beide Enden brennt.

Bi dit Vertellen naschen wi de leckern Pförtchen un Kekse; denn all Gebäck, dat för Niejohrsavend, Niejohrsnacht, Niejohrsdag herstellt worrn is — also ok Tante Luise ehr feine Kröpel —, gellen as Glückbringer un Heilbringer, de uns bewohren vör böös Geistervolk un Hexen.

Un denn weer't Tiet — so meen Oma —, dat wi dat Huus dörchrökern. In'n Kachelaven, in'n Herd, överall hebbt wi Krüder in de Flammen smeten. Ik much dat to geern rüken — meist rüük ik dat hüüt noch, wenn ik dor an denk.

As de Klock 12°° weer, lüden uns' Kirchenglocken.
De Posaunenchor steeg up'n Kirchtorm un blaas Choräle. Wi stünnen ünnen un luschern. "Nun danket alle Gott..."
"Höör doch blots mal, wo blaast se hüüt wedder verkehrt!", reeg mien Mudder sik up, "Dat kümmt blots, wiel se vörher to veel Punsch drunken hebbt!"
"Och wat! De köönt dor baben nich kieken, de köönt de Noten nich lesen!", versöch Tante Käte mien Mudder to begöschen.
"De bruukt nich lesen, 'Nun danket alle Gott', köönt se buten Kopps!"
Man bi den dritten Choral wörrn de Töön jümmers dünner un denn weer't reinweg still.
"Ach," sä Tante Luise, "denn sünd bestimmt de Ventile vun de Instrumente infroren. — Kaamt Ji man wedder rin. Tante Nora will nu in't Nie Johr rinspringen."

All susen wi wedder in de Gode Stuuv. Keen wull dat Speelwark versümen. Tante Nora kladder elkeen Oltjohrsavend up enen Stohl un denn "sprüng" se in't nie Johr. Unkel Max un mien Vadder stünnen al an beide Sieden vun'n Stohl parat, Grootvadder övernehm de Achtersiet, un vör den Stohl stünn Unkel Jan-Peter, he harr an meisten Knööf. All weern besoorgt, dat Tante Nora blots nich to Schaden keem, letzt Johr weer se 80 worrn. De Unkels harrn poor Daag vörher dorüm extra de Been vun enen ollen Köken-Stohl en beten körter saagt.
"Dor kann ik doch noch licht alleen rupkladdern", lach Tante Nora un geev denn mienen Vadder de en un Unkel Max de anner Hand. De packen fast to un hieven Tante Nora un ehre velen Punnen hooch. Grootvadder schööv vun achtern un Tante Nora kriesch:
"Heff ik mi dat nich dacht! Wedder tatschst Du mi an mienen Achtersen rüm!" Man dor faat Unkel Jan-Peter vun vörn to — un Tante Nora stünn baven, rundüm vun veer utwussen Mannslüüd afstützt.
"Nu spring, Tante Nora! — Los doch! — Kiek, so, as wi dat maakt!" repen wi Kinner. Wi harrn uns al lang de Schoh uttrocken un stünnen up Oma ehre goden Stöhl mit de feinen Polster un de schnitzt Rückenlehnen.
Tante Nora kneep de Ogen dicht un jump vun ehren Stohl — dat heet, se meen blots, dat se jump, in Wohrheit böörn de veer Mannslüüd ehr sachen hendal.

As wi uns all vun dit Anstrengen verhaalt harrn, weer dat Tiet för na Huus un för to Bett. Opa kreeg uns noch eenmal tofaten:
"Ji weet, dat is vun groot Bedüden, wat juuch morgen fröh — an'n Niejohrsdag — as eerst in de Mööt kümmt: Wenn dat en Mann is orrer en männlich Deert, denn bedüüdt dat Glück för Juuch in't nie Johr — wenn dat aver en Fru is ——"

Dor weer dat vörbi mit de Familienfier an'n Oltjohrsavend.
Schwester Elselotte weer liesen in de Stuuv kamen un böög sik na mi dal. Se haal mi wedder trüch in dat Hüüt.
"Schaad," sä se, "dat Se nich mit na ünnen kamen wullen. Wi hebbt Blie gaten un Berliner eten un dat Füürwark ankeken. Man nu mütt ik Se würklich to Bett bringen." Un dormit schööv se den Rullstohl vun't Finster weg in de Baadstuuv rin.

"Seggt Se", ik keek över de Schuller na ehr rup, "wokeen hett morgen Fröhdeenst? Weten Se dat villicht?"

"Morgen fröh? Ik glööv Volodja."

"Hach!" reep ik un strahl, "en Mann!"