Mien ierste Arftensupp

vun Günter Weber

Ik schrief und lääs ja ümmer ganz ingahn nau uns Plattpartu.Vör en Tied hett Marlou en Bild insett vun en ollen Kockhierd. Ik heff ja schreven, woans wi hier in Westen ankamen sünd.

Wie hebbt uns truen laten und kregen — Dank Unkel Johanns un Tant Elsbeths Hülp — ok en lütte Wahnung.Vun den Naver kregen wi ok noch so en Kohlenhierd schenkt, so as hei bi Dieter Guderian sien Bidrag tau seihn is.

Tant Elsbeth hett uns beten mit Geschirr utholpen. Wie beid harrn ja nix, man bloots uns beid un de Drütt weer unnerwegens. Manchmaal hebbt wi beid uns ok in'n Arm hollen un roort. Doch annern Dag güng dat wieder.

Wi harren beid Arbeid un en Dack övern Kopp. Dorför sünd wi unsern Herrgott vandag noch dankboor.

Ik mööst drei Schichten arbeiden. Dor heff ik dann ok över Dag frie hat. Ja, nu harrn wi ja schon den feinen Kohlenhierd.

Mien Fruu mit den wassenden Buuk hett mi dat gaut verkloort, woans dat so güng mit de Arftensupp.

Vörn an'e Eck weer so en richtige Tante-Emma-Låden. De Fru Hüskens, so hett se heiten, weer ok so wat vun leiv tau uns Flüchtlinge.

Bi ehr müsste ik de Arften halen, de grooten Geelen. Sei mussten noch ut de Kist afwågen warrn. Een Pund weer rieklich för uns twei, sää Frau Hüskens tau dat "Greenhorn" ut Meckelbörg.

Arften, Bohnen, allens geev dat lose to köpen

Rindermarkknochen, wikimedia commons

En Stück de Straat längs weer den Schlachter Lehmkuhl. Ja, dat geev dat domaals ja allens noch. De Lüüd kennten sik noch. "Erbsensuppe möchten Se kochen?" Sei spröök ümmer so ganz fein Hoochdüütsch, die Frau Lehmkuhl. "Da empfehle ich Ihnen ein paar schöne Knochen, um eine Suppe zuzubereiten, in der sie dann die Erbsen kochen", sagte Frau Lehmkuhl.

"Wenn de Arften noch beten hart sien sullen, denn weik sei maal beten in Natronwader in", hett mien Fruu mi seggt. Ja, dat heff ik dann ok daan. Ik heff so richtig Natron in dat Waater daan un denn de Arften rin, üm se weik tau maken.

Ja, nu mööt ik ja seggen, dat de groten Knaken un noch twee, dree annere gor nich gaut utsein hebbt. Ik denk, nee, dei kannst doch nich so kaaken. So vull Blaut un noch dat beten Fleisch an, wat dor noch an weest is. Wat dau ik ?

Ik nähm die Hannenwaschböst un schrubb de Knaken so richtig fein rein. De hebbt utseihn, as weeren sei aflickt.

Woans sall ik dat juuch nu maal verkloren? De schrubbten Knaken, Arften ut dat Natronwader, poor Wördeln, lütt beten Porree‚ dat dor Smack ran keem. Ja, un denn kaken op den geschenkten Kohlenhierd, denn, blitzeblank putzt, werrn naher noch en poor Tüften dran. De vun Tant Elsbeth utborgte Pott weer vull.

Na dat Meddag kääm sei na Huus, mien Fruu un denn de, de nu all 51 Johr ist. Is ja tau verstahn, de in den Buuk seggt nix. De awer, in de hei 9 Maade bliewen müsst, de hett mi anseihn un na jeden tweeten Löpel en Bäuerchen maakt.

Richtig, dat kääm vun den ollen Natron ut de Arften. Bit hüüt – un dat sünd 53 Johr — hett dat bi uns keen Arften mit putzte Knaken miehr geven.

Bi Johann op den 89. Geburtsdag werrn mien Arften Anlass, üm tau lachen. Denn hebbt wi uns mit Stroganoff, Swienbraten, Hähnchenschnitzel, Ies un Herrencreme vollstoppt.

Bœf Stroganoff, Foto Slu_Spiyack/Wikimedia commons

In de Verwandtschop sünd jümmer noch Cousins, de nich taufreden sind. Tauierst wullen sei kein Beamten warren. Nu mit över 50 köönt sei dat nich miehr. Ik mutt dat leider seggen. Sei sünd Liehrer un hebbt süss allens...

Ik segg dat maal so: Na uns Vertellen över de "Eingliederung in die BRD" weer dat Thema döörch.