|
Toeerst sünd't Knubben blots an'n Boom.
In'n Fröhjohr weegt s' sik as in'n Droom.
In'n Summer Bläder, lind un gröön,
sünd buten överall to sehn.
Un doch: för allens kümmt de Stund,
dor farvt de Harvst dat Leven bunt.
Un nahst, so is dat nu eenmal,
dor welkt dat Blatt, fallt liesen dal.
De Winter föhrt sien Regiment
as wi dat al vun't Vörjohr kennt.
Man kene Bang, bald is't sowiet,
un wi hebbt wedder Fröhjohrstiet.
Fröhjohr
Iesbloom över Nacht verswunnen,
Winterstiet gau överwunnen.
Sünnenkringel maakt sik breet,
Vagels singt ehr eerstet Leed.
Knubbens wasst an Twieg un Boom,
See un Över liegt in'n Droom.
Allens is noch niet un frisch,
Fröhjohr deckt den Gavendisch.
Luft weiht sachen un meist lind,
Wulltüüg kümmt achtern in'n Spind.
Gries un Bruun schient mööd un möör,
gröön wiest sik as fiene Klöör.
Un de Landmann maakt sik praat,
Tiet is för de Fröhjohrssaat.
Stuvensitten is vörbi,
Aten geiht nu frank un frie.
Nu geiht't los, nu is't sowiet!
Wunnerbore Fröhjohrstiet!
Summer
Sünnenschien liggt över't Land.
Junge Lüüd gaht Hand in Hand.
Blomen gifft't in'n Övermaat,
Vagels piept vun fröh bit laat.
Koorn weegt sik in alle Richten,
männigeen deit Riemels dichten.
Hart löppt över, un de Tung
priest Gott s' Loff bi Olt un Jung.
Frische Wäsch hangt up de Lien.
Künn dat so nich jümmers sien?
De Natuur deit nu ehr Best.
Opa geiht in Büx un West.
Is mal upstahn vun sien' Sessel.
Doch de Welt leevt vun den Wessel.
Pass up, dat du di nix verdarvst,
duurt nich lang, denn kümmt de Harvst.
Harvst
De Sünn verleert ehr gollen Farv,
un riep is ok de Wetengarf.
De Astern blöht in männig Klören,
man Vagels sünd blots lies to hören.
De Eer wiest sik meist swoor un natt,
un Bööm smiet dal nu Blatt för Blatt.
Dat is mal so, kannst' nix bi doon.
Nu kaamt de Daag, sik uttorohn.
De Welt höllt kott den Aten an.
Is Tiet to'n Övernkarkhoffgahn.
Winter
Winter — kraam gau dien' dicken Mantel ut'n
Schapp!
Du weetst doch, den ut Schaapsfell!
Un dreih den Pelz na binnen wegen de Warmnis.
Vergeet ok dien' Handschen nich,
nee, nich de Fingerhandschen!
Du müttst de Fuusthandschen rutsöken!
Süs sünd de Hannen bald verklaamt,
un nahst kriggst du den Kribbel.
De hogen Stebeln, de keen Water dörchlaten,
de verstaht sik vun sülvst.
De blage Pudelmütz treck di wiet över de Ohrn!
Ach — noch wat:
Steck di 'n Snuuvdook in de Tasch,
an'n besten dat grote rootwittkareerte.
Duurt nich lang, denn hangt di een Druppen ünner de Nääs!
Un denn warrst' dat bruken.
Wüllt wi mal wetten? …
Tau'n Anhören hier klicken:
Lesen deit Brigitte Fokuhl in Holsteiner Platt.
|
