Begröten to Hochtied

vun Friedrich Schnoor


An mien leewen Gäst op uns Hochtiedsfest

Jo, leewe Frünn, dat gleuw ick sacht,
Dat harr von jug woll keener dacht,
Dat ji nochmol as Gast weern hier
Op Fiete Schnoor* sien Hochtiedsfier!

Un grod herrut will ick't man seggen,
Lang noog deh ick mi't öberleggen.
Ick grübel henn un grübel her,
wat woll für mi an besten weer.

Et keum bi mi woll mol een Stunn,
Dor see ick mi: Nu hest du't funn!
Du wist nich dösig sien, büst hell,
Du bliwwst alleen, bliwwst Junggesell!

De Froonslud mögt to geern befehln?
Un du wist sülbst den'n Herrn doch speeln,
Un geihst Du mit so'n Mäken blos,
Warst se noher nich wedder los.

So dach ick, wenn in'n Krog ick weer
Un seet alleen bi Köm un Beer,
Wo sick denn keener um mi quäl
ün quarken deh: "Suup nich so veel!"

Doch wör ganz anners mi tomood
Keum'k op mien Junggesellenbood,
Wo allns leeg so scheun umher,
As wenn't so'n lütten Swienstall weer.

*Denn mien Logiswirtin, oh oh!
Se weer jo all ne ole Froo,
Un kann op een Oog nich recht sehn,
Mit anner keek se ok nich scheun.

Un in mien Stuuw, du leewe Tied!
Leeg hupenwies' de dicke Schiet.
Vull Stoff de Disch, Kommod un Steuhl,
Wi kenn' keen'n Bessen un keen'n Feul.

Un denn mien Bett! — Ick kann jug seggen!
Ick kunn mi rinn nich anners leggen —
Un wenn ick weer ok noch so meud —,
Ehr ick Insektenpulver streut.

*Un wat mien Wirtin weer ehr Mann,
De all, as se, an'n achzig ran,
Deh dull de Iwersucht noch piern,
Gleuw, ick deh mit sien Oolsch poussiern.

Jo, Kinners, ick wohn würklich fein! —
Dat köönt ji ok all doran sehn,
Dat ick dor, dat is faktisch wohr,
Heww wohnt binoh an negen* Johr!

Doch endlich sull sick dat jo wenn',
As ick een lütte Deern lehr kenn'n,
Mit de ick öfter keum tosoom'n
Un Mieke Peters* heet mit Noom'n.

Un wat noch keen bither harr kunnt,
Dat lütte Mäken, dat verstunn't;
Un wenn he noch so toog ok weer,
Se kreeg den Junggesellen möör.

De lütte Deern weer veel to hell,
Se föt em an de rechte Stell,
So, dat sick denn för god een* Johr
Mit ehr verlobt hett juun Fründ Schnoor*.

Dörch Utduur in de lange Tied
Stunn ehren Fründ se tru to Sied.
Ehr echte Leew deh se bekunn'
Ok al in menning swore Stunn'!

Un so sall'd bliewen! — Wat koom'n ok mag!
Wi beid sünd jo von'n oolen Slag.
Wi stoht tohoop'n, ward uns wehrn
As plattdütsch Jung und plattdütsch Deern!

Wat wi hüt laawt dörch heil'gen Swuur,
Dat gelt för uns op Lebensduur,
In Freid un Leid, in Lust un Last,
Uns' Wohrspruch heet: „Hollt fast, Hollt fast!

Un nu, wo wi denn in jug Mitt
As Brutpoor hier tosoom'n sitt,
Un ji hier, as uns leewen Gäst,
Vereent sünd op uns' Hochtiedsfest;

Dor wünscht wi beid ut Haddensgrunn',
Jug hier ok recht vergneugte Stunn!
Un dat ji all eenst wedder hier
Ok op uns Sülwerhochtiedsfier!

Denn op wat anners köönt ji luurn;
De Kinddööp ward to lang'n jug duurn.
Sull uns dat ober doch malleurn,
Ick meen mit Adebar un Göörn,

Höögt sick keen mehr as uns Schnoor*,
Sülbst wenn ok keum een Zwillingspoor.
Un dormit dankt wi alltosoom'n
Un heet von Hadden jug willkoom'n!

* De Steden orr Strophen, de mit'n Steern kenntekent sünd, mööt afännert warrn, wenn dat Gedicht op en anner Hochtiedspoor anpasst warrn schall.


6.4.2014


na baven