"En Volk, dat siene Doden nich alle Ehren gifft, dat döcht nix" Volkstruurdag 2005 En Nadenken vun Rudi Witzke Gedenken hüüt? En Mahnmaal uprichten an den gräsigen Checkpoint Charlie in Berlin? "Allens Huchelee! Dat Buuland kann een annerswoto beder bruken!" Ne! Ne! So geiht dat nu nich! So köönt wi nich mit Steden, de een Schudder dörch't Lief jagen, ümgahn. Wenn dat en Erinnern-Steed is, denn mutt wat för daan warden. Un dat is solk en Steed. Nu Buuland! Dat is för mi en Schann! Dat mütt ik hüüt as Eerstes seggen, an'n Volkstruurdag. Un
dat stött af, wenn gegen dat anner Mahnmal in Berlin, för
dat sik Lea Rosh un annere insetten, iefert ward. Iefern un Gedenken
passen nich tosamen. Ik wanner dörch mien Erinnern un vertell vun söven Dode ut den letzten Krieg. Hinnerk Sievers in Wulfshagen hett Familjendag. 80 Johr ward he hüüt. Sien noch wat öllre Broder kümmt ok, un ok Kuddel Sievers ut de överneegst Generatschoon is dor. Hinnerks Broder is al wat quiemig. Un Kuddel kümmt bi'n Gang dörch de Feldmark in't Snacken mit den Olen. Na so veel Johren kümmt dat ut den olen Keerl rut: "Ik mucht nu doch noch geern weten, wo un woans mien Jung üm't Leven keem un wat he en Graff hett." Twee Johr hett Kuddel woll bruukt bi sien Söök: 1939! De junge Sievers, Toogföhrer, marscheert na Polen rin. "Wat för en wunnerbore Dag! Keeneen vun mien Lüüd hett een Ratscher afkregen. All sünd kregel un munter." He mutt noch en afsparrt Straat kuntrulleern, un in de Freud un in den Övermoot schütt he Lüchtpatronen af, een ok Richt Teertunnen, mit de se de Straat dicht maakt harrn. En Exploschoon! En Füürball! De junge Kerl brennt as'n Fackel. Eerst 2003 kriggt Kuddel rut, wo sien Graff is, dat, un ok welk vun anner Suldaten. He lett en Steen setten. Un för de, de he nich kennt, ok enen! En Mahn-Maal! Hinnerks Broder hett dat allens noch mitkregen. Un weer tofreden, harr sien Rooh. Nu is he ok up de groote Reis gahn. Esther is en jüüdsche Deern in Wien. Ehr Grootöllern
weern rieke Lüüd. Dat Johr 1938 kümmt neger. Ehr Opa
schickt se mit en Alija, en Inwannern, egenlich Rupgahn na Jerusaleem,
mit 14 Johr na Palästina in en Jugendlager. Un as se dor is,
kriggt se vun em Verbott, wedder
trüchtokamen. 1938 jubelt Wien den brunen Düvel to. Esthers
Opa överlevt de eersten Daag nich, he ward dootslaan. De Juden
dörfft em noch na den Judenkarkhoff bringen, he kriggt en Graff,
aver keen Steen. All annern vun de Sipp sünd nahsten
in Wilna un up den Wilnaer Dodesmarsch ümkamen. Esther is alleen. Mien Broder kreeg 1943 mit de anner Suldaten vun de Fleger
in en Park vun'n Gootshoff bi St.Trond sien Graff. De Gräver
müßten na den Krieg dor weg. Wenn dat
nu de Kriegsgräver-Hülp nich geev, harrn se de Eck in'n
Park planeert. So hett he in Lommel tosamen mit 40000 Kameraden sien
Graff funnen. För mi un uns Familje weer dat en wichtige un grote
Dag, as ik 1976 an sien Graff, an een "Denk-Maal" stahn
kunn. Winter 1945: Up'n Hoff vun'n Buurn Stock loopt all dörcheenanner.
De Russ is dicht an dat oostpreußsche Dörp rückt.
Gerd hett dat Seggen. He is en Jung vun 14 Johr, all de annern Mannslüüd
sünd in'n Krieg. Polnische Dwangsarbeider helpen bi de Arbeid.
Sogoor nu!! Gerd rüst en Wagen mit Mudders un Süsters Hülp.
En Teppich kümmt as Dack boven röver. Eten, Klamotten, Bedden
warden inlaadt. Pier vörspannt un los geiht dat up de Flucht
Richt West. Överall sünd se ünnerwegens,
de Treckwagens. Denn kümmt de Bott: De Weg na Westen is afsneden,
wi köönt blots noch över't tofrorn Haff na de Nehrung
un höpen, dat dor Scheep sünd. In't Johr 2001 kaamt wi noch maal tosamen, na dat Jubiläum vun
den Schoolafsluß 1999 uns weddertoseihn. Ok Gerd un sien Süster
sünd kamen.
Un so geven Gerd un sien Maten un de polnischen Lüüd, de hüüt dor leven, de Doden de Ehr un nehmt sik in de Plicht. Un dor staht schonst mehr Steen an't Haff. Se nehmt uns all in de Plicht. Ok in uns Gemeend harrn se in de Kriegsjohren Dwangsarbeider
un Dwangsarbeidersche insett. Vun dree Storvene, een Jung 17 Johr
old, een Deern 20 un een Fruu vun 46 Johr geev dat achtern in de letzt
Eck vun'n Karkhoff Graffsteden, de jümmer mehr breken
dään un vun Unkruut towussen. Mit "Mahnen" un "Andenken" schullen wi fienföhlig ümgahn, alltosamen. Un an Steden vun groot Unglück schullen wi still warden. So, as dat ünner uns jümmer Lögner gifft, so ok Huchler, so gifft dat aver ok nadenkern, truurn Lüüd. Is ehrder en Schann, dat wi as Volk nich recht truurn un gedenken köönt. Wi mütt bit deep in't Hart begriepen, wat Freden för en Geschenk is, wat Leven för en Geschenk is. Nix ward uns vun'n rechten Weg afbringen. Un so is dat goot, dat dat dorhen Wiespahls gifft, hen na Steden vun uns Gedenken, na Steden, de uns mahnen, wenn't sien mutt, schüddeln: Wi willt uns Doden all Ehren geven. |
|