Vergliek di nich

vun Heinz Tiekötter


De an de Elv-Schossee in Hamborg in'ne grote Villa mit Elvblick wohnt, de hett wiss wat op de Noht. De, de op de anner Siet vun de Stroot in'n lütt Reihenhuus wohnt un de Elv-Schossee as so'n Rennbohn vör de Döör hett, is nich so goot an. Wenn düsse beiden sik mol op ne Party dreept un de ut dat Reihenhuus versöcht sik antoköteln un snackt vun "Wi vun de Elv-Schossee", denn ward de Villenbesitzer mit den wunnerboren Blick öber dat Woter den Annern ganz deep in de Ogen kieken un den Kopp schütteln, bevör dat he sik ümdreiht. Dor is nich veel, wat de beiden gemeen hebbt. De trennt Welten!

Steiht an de Strotenkrüzung 'n Mopedfohrer un blangen em so'n amerikonsche Knatterkist vun Harley Davidson un he vertellt wat vun "uns grote Freeheit as Biker", denn ward de Harley-Fohrer em woll frogen, wat he mol ohne Helm op'n Kopp 'n Latüchtenpohl rammt hett. Dor weer jo doch wohl 'n gewaltigen Ünnerscheed twüschen den sien Koffiemeuhl un sienen egen amerikonschen Dunnervogel.

Wenn Hein Schütt as Klempnermeister mit twee Gesellen un'n Lehrjungen op de Industrie-Mess mit'n Vörstand or Direktor vun so'n groten Konzern de Ünnerhollung söcht, sik an em ransmitt un denn vun "wi Ünnernehmers mööt tosomenholln" snackt, denn ward de Herr Direktor kieken, ob de Klempnermeister noch all sien Knööp an de Büx hett, bevör he sik ümdreiht.

As uns Huusarzt nülichs op'n Mediziner-Kongress den ärztlichen Direktor vun de Charité freug, wat he sik ok so öber de hogen Priese för de Eenwegsprütten argert, dor weer vörher all klor, dat he dat falsche Thema to foten harr. Utkunft kreeg he nich un en Ünnerhollung keem ok nich tostann.


Lütt Schipp, fröhlich Hart!

In'n Sommer leeg Heini Flint mit sien 8-Meter-Boot an de Kaimuer in Travemünn. Vör em leeg de böberste Geldsack vun de grote Bank mit siene fiefunveertig Meter lange Yacht. Du kennst em wisslich ut dat Fernsehn. Du, de hett dor soss Mann Besatzung op. Heini hett dacht, dat weer siene grote Schangs. Stunn he doch jüst bi düsse Bank 'n beten deep in de roden Tallen. So seuk Heini dat Gesprääk. He freug den Banker, wat he sik ok öber de hogen Hobengebühren argert? De Banker hett eerst Heini sien Schipp n'beten minnachig mustert, em denn ankeken, wat dor noch mehr keem, de Schullern hoochtrocken un denn is he ohn een Woort to seggen ünner Deck gohn. Kontakt kreeg Heini nich dörch sien Verseuk, sik 'n beten wichtig to moken.

Man teihn Minuten loter kloppt dat bi em an de Reling. Een vun de Deckshands op de grote Yacht harr'n Pappkarton mit leddige Buddls un seggt, he sall Heini frogen, ob he sik dat Pandgeld afholen will. Dor kunn he denn dat Liegegeld mit betolen.

Süh, wat ik meen, is man blots, kötel di doch nich an. Du steihst doch nich in Wettbewarf mit anner Lüüd. Wees mit dat tofreden, wat du hest un wat du büst, un vergliek di nich anduernd mit anner Minschen, de mehr in de Supp bröckeln köönt. De lebe Gott kiekt doch bi de Minschen op dat Hart un nich in jemmer Geldbüdel.


"My heart was as light as my purse", schreev George Eliot
in een vun ehr Romane. Wo licht is dien Hart?


26.3.2017


na baven