Kultur? Gedankens vun Heinz Rehn "Sünd wi in Urlaub", vertell Jan-Hinnerk, "gifft
dat keen Slott op unsen Weg, dat mien Guste nich sehn mutt. To gern
lätt se sik vun Prunk un Riekdoom begöschen. Wat later seten wi in Stottpark op een Bank. De Torms un de Muern lüchen hell över de Bööm in den blauen Heven, an den eenkelte witte Wulken seilen. Wi harrn uns bi de Hand tofaat un dösen vör uns hen. In Gedanken bewunner ik noch eenmol all de groten Stuben, mit de smucken Biller, de Wandteppiche, dat vele Snitzwark an Schaps, Stöhl un Dische. Sünd doch düchtige Lüüd ween, de Künstler un de Bumeister, de dat alls mol, meets in Handarbeit un ohn veel Technik, op de Been stellt hebbt. Miteens aver full'n mi de Oogen dicht un ik seeg dat Slott as Bustell
vör mi. Seeg Mannslüüd mit tweireten Hemden un blödige
Striemen över de Schullern; seeg halfwussen Kinner in Lumpen
mager un utmergelt. Keen Freud, keen Verlangen, keen Hoffen
lüch in sümm Oogen. Blots Angst, de blanke Angst stunn dorin
schreben. Denn Oppasser mit mehr Witts in de Oogen as Seel in de Pupillen
stunn achter se. Se schimpen un grölen un swungen de Pietsch.
Dat lange Band vun Hand to Hand vun Liev to Liev muß lopen. |