Wenn de Minsch di ankiekt

Auschwitz. De Alpdroom, de wohr is un alltied wohr blifft, is nu siet 75 Johr Vergangenheit. Un vergeiht doch nich. Ok wenn de letzten Tiedtügen nu bald verswunnen sünd: De Wohrheit, dat dat Auschwitz geven hett un geven kunn, blifft dor. — Ik weet wohraftig nich, woans ik doröver snacken schall. In't Angesicht vun de massenhafte technische Minschenvernichtung fehlt mi de Wöör.

Auschwitz is nich vörbi. Dat seht wi hüüt an mennig Steden.

In uns egen Land warrt jümmers wedder Minschen in uns Midd schamfeert, wieldat se Juden sünd — en Ümstann, mit den se boren sünd, för den se nix köönt. Körtens is in Halle en Massaker an Juden in ehr Synagoog (!) man bloots knapp scheef gahn. Hebbt wi uns wirklich vörstellt, wat dat för uns all bedüüdt harr, wenn dat Attentat lückt weer...?

Un mehr noch: Ok swatte Minschen warrt angrepen, wieldat se swatt sünd — en Ümstann, süh baven, mit den se boren sünd un för den se nix köönt. Den afro-düütschen Parlamentsafordneten Diaby hebbt se — ok in Halle — de Büroschieven tweischaten — mit scharpe Munition. Mi maakt dat fassungslos. Dat sünd de verhüllten Mördervisagen vun'n Ku-Klux-Klan, merrn ünner uns! Is so afgrunddepes Unrecht hier un nu överhaupt mööglich? — Dat schient, ja. Düsse Anter schull nüms vun uns koolt laten.

De mehrsten vun de, de düt leest, hebbt sachs witte Huut un sünd in Noordeuropa boren — as Liddmaten vun en stabile ethnisch-religiöse Mehrheit. Ik ok. Köönt wi uns vörstelln, woans de Minschen sik föhlt, de so bedrauht warrt? Wi schulln dat versöken. Wat, wenn een uns mitmaal bet op't Bloot jagen un hetzen wöör, bloots wieldat wi so sünd, as wi boren sünd? — Oh, ja, poor vun uns Fruuns köönt sik dat wirklich vörstelln; se hebbt dat beleevt. Ok Fruuns warrt in mennig Sellschapen un Wiesen jaagt, wieldat se Fruuns sünd.

Keen vun all düsse Rassisten un Minschenverächters will sien Gegenöver, dat he ümbringen will, in de Ogen sehn. Se wüllt Minschen as Saken sehn, över de een verfögen kann orr de een eenfach bikant smieten, toschann maken kann.

Ok de Vernichtung in Auschwitz un de annern Vernichtungslager weer technisch organiseert — ok dorwegen, wieldat bi den een orr annern sik wat harr mellen kunnt, wenn he sien Oppers in't Gesicht harr sehn müsst — en Rest Humanität, Mitgeschöpflichkeit, en Ik-kann-nich. Sogoor bi de Nazischergen. Dat weern ok Minschen. Un dat kunnen de Machthebbers nich bruken. So wenig minschlich Kuntakt, as man geiht!

In de Ogen vun den Mitminsch is nämlich jedeenen sien/ehr Spegelbild to sehn. Sühst du den Mitminschen in't Oog, dennso büst du mit em/ehr op Ogenhööcht. Giffst du em Respekt, denn respekteerst du di sülvst. Wenn du di sülvst respekteerst, sühst un achtst du ok den annern Minschen sienen Weert.

Jüst dat is uns gröttste Schatz. Wi schulln düsse Ogenhööcht söken, so faken wi köönt. Sett di den Blick vun dien Gegenöver ut! Laat dien Minschlichkeit anspreken, anrögen, to'n Klingen bringen! Sünnerlich wenn dat mit den Minschen Stried un Konflikt gifft. Wat de Nazis as "Swackheit" verächtlich maakt hebbt, kann bloots wat Godes ween. Tru nümsnich, de Stried will, ahn den annern in de Ogen to kieken. Tru nich de Drohn, de doodmaakt, ahn hentokieken! Tru nich dat Woort, dat Minschen to en Problem stempelt, as weer't en Saak! Tru nich de Lehr vun "Wi" un "de dor"!

Allens dat sünd Gleise, de in den Dood föhrt.

För annere. Un ok för di.

Denn dien Spegelbild is in ehr Ogen.