|
Lange Tiet hett us de Wulf so fehlt —
wat hett us dat Geweten quält!
Wi harrn dat richtig schwor.
To'n Glück is he nu woller dor.
Man schnackt so schlimm vun Isegrimm,
dat is in Wohrheit half so schlimm.
Wenn he en Schaap tatsächlich haalt,
ward prompt vun siene Frünn' betahlt.
De betahlt uck geern veel mehr,
denn dor stellt man sick nich quer.
Brukst bloß to melln, denn geiht dat los,
dorför sünd extra Wulfsbüros.
In Dreeßel is so wat passiert.
Sössteihn Schaap sünd dor krepiert.
Een is in Graben bloß versapen,
de annern sünd vun Wulf bedrapen.
He hett dor nich so veel vun freten,
bloß eenfach utenanner reten.
Dat leeg nu grot un lütt verstreiht
dörchenanner inne Weid.
Länger Tiet hett man nich wüsst,
ob he alleen dat wesen is,
denn so wat makt de Wulf sünst nie.
Ob Hunnen woll holpen hebbt dorbi?
Mitünner hett man sowat hört,
dat Hunnen vun Wulf intwüschen lehrt.
Dor ward woll noch Klorheit bröcht,
dat ward noch wieter ünnersöcht.
Unbürokratisch schnell
helpt man finanziell
den Schäper speziell.
Man hett den Schäper helpen wullt,
dat geiht nich — dat is siene Schuld,
denn för siene Schaap de Tuun
is gegen Wülf nich ganz immun.
Dat is, worüm Wulfsfrünnen meent,
de Schaden is dordörch verdeent.
Hett de Schäper denn nich wüßt,
dat he dat har verhinnern müßt?
Nu is dat to laat, leider jammerschad.
Inne minschliche Natur
sünd Paragraphen tämlich stur.
So geern man wohrlich helpen müch:
Dat geiht mit besten Willen nich.
Verlett den Schäper mol de Moot —
den Wulf geiht't dorför aber goot,
un he makt geern sien Saak,
so goot as Politik dat makt.
Sünd he un de Politik
nich faken tämlich liek?
Dat gifft so veel goode Grünnen,
an'n Wulf wat Goodes doch to finnen.
He weet nix vun Schlechtigkeit,
Vernunft un vun Gerechtigkeit.
Siene Frünnen hebbt ehr Vergnögen.
De Schäper kann sick nich so högen.
De is woll nich ganz froh.
— Naja, dat is denn nu mol so.
|
