Ulenspegel pröövt: Stimmt etwa wat nich mit dat Dack?

Klang un Duft weiht öber de Elw

vun Cord Denker

As mien Fründ Ulenspegel mol vun Mölln noh Hamborg röber kääm, heff ick em so allerhand wiest vun dat, wat man sehn mutt vun so'n schöne grote Stadt. Tofällig kääm'n wi denn ok bi so'n olen Schuppen vörbi un dachen, de Arbeiter weern dorbi em aftorieten. Man as Ulenspegel wat doröber weten wull, kreeg he to Antwuurt: "Um Himmelswillen, nee, dat schall doch uns nie'e Elwphilharmonie warrn!" — "Na, denn man veel Glück!" reep Ulenspegel de Lüüd to, un: "Hebbt ji denn ok dat Geld dorto?" — "Dor mook di man keen Sorgen", antern de Lüüd, "dat köst uns nich mehr as'n Appel un 'n Ei, un denn de Spenden un denn veel Egenarbeit: Dat schafft wi locker!" — "Tja, wenn't so is, denn heff ick Lust mittomoken. Spenden kann ick nich veel, man in de Hannen spee'n un anpacken, dat liggt mi", sä Ulenspegel.

De Hamborger steken de Köpp tosomen un dachen noh, wat se em bruken kunn'n. "Jo, doch, du kannst uns dat Dack dicht moken, Hoch & Deep hebbt dat nich schafft", sään se op't letzt. — Un denn kreeg Ulenspegel een Glaserkittel an, kreeg ok een Spachtel un een handvull Kitt in de Kitteldasch, un denn man noh boben. Un dor boben greep he sick den Wind un versöch den Wind fastkitten un so dat Dack dicht moken. Un as he denn to Fierabend ganz stolt wedder dolkääm, sä he, all'ns weer schafft, un dat Dack weer dicht un to lieke Tied wunnerbor dörsichtig. Oh, wat weern de Hamborger dankbor, nu müssen se bloots noch binnen een beten Pusselarbeit utrichten, un denn weer all'ns kloor in bloots dree Johrn.

To dumm ok, dat dor nu een deegte Regenschuu'r dolgüng un dör de Windfinster schlöög. Do kregen's Ulenspegel bi't Schlawitt: "Du Schelm, du hest uns anscheten, wi schmiet di in de Elw, anners wat hest du nich verdeent." — "Üm Erbarmen!", jammer Ulenspegel: "Wenn ji mi in de Elw schmieten doot, denn schmiet ji de beste Idee mit öber Boord, de blankes Goold för Hamborg sien kunn." — "Vertell, vertell!", stormen se nu all op em in. — "Also", füng de Schelm an un möök een lütte Paus, "wi loot dat Huus boben open, dat de Regen dor Togang hett, un denn mookt wi ut dat Gebüü een Driewhuus för den Schierlings-Woterfenchel. Denn is dat en Biotop, un Hamborg kann de Elw so deep utbaggern, dat dor de gröttsten Container-Riesenscheep dwars schippern köönt."

"Du büst een Genie, Ulenspegel, wo hest du bloots so veel Plie her?", lachen de Hamborger em to un hebbt em op de Schullern nohmen un dör de Stadt drogen. Wat schull'n se denn ok mit en Huus, wo ümmerto bloots fiedelt un klimpert ward? Werkeen schall sick dat denn all'ns anhöör'n? — In de näächsten Weken seeg man den stadtbekannten Hummel mit sien Joch un sien Ammers dor noh de Elwphilharmonie klabastern. Man he harr keen Woter in de Ammers, nee, he harr dor Schlick in, goden fetten Schlick för den Schierlings-Woterfenchel, de schull sick dor so richtig wohlföhl'n un sick kraftvull utbreden.

Man een Dag güng Zitronen-Jette dor spazeern un wull dat meist nich glöben, wat se to sehn kreeg. Se schlöög de Hannen öber den Kopp tosomen, dat ehr de Korw bisied flöög un all de Zitronen in den Rinnsteen. Un denn leep se mit flegen Hoor noh den olen Mönckeberg hen: "Vadder Mönckeberg, du muttst di dat ankieken, wat de Banausen dor vörhebbt, un nimm beter gliek dien Scheckheft mit, dor kümmt wat op di to!" — As de Ool sick öbertüügt harr, weer he sowat vun füünsch, dat he noh den Börgermeister hensuus: "Olaf, du muttst wat doon, dor löppt wat falsch!"

Na, de Börgermeister trummel den Senat tosomen, nehm en deegten Knüppel vun de Wand. Un denn müssen de Lüüd vun Hooch & Deep op den Grasbrook sick in de Reeg opstell'n un de Büxen dol loten un kregen solang Schacht, bit se för den Senat op de Knee'n legen un hooch un hillig versproken, dat se warraftig dat Huus to End buu'n wullen; al morgen wull'n se dormit anfangen. Un de ole Mönckeberg trock sien Scheckheft rut un geew noch mol een poor hunnert Millionen frie, dat se dor den Schlick ut dat Huus wedder rutbringen kunnen un de lütten Planten vun den Schierlings-Woterfenchel un dorför denn Stöhl un sowat rinsetten.

Jo, un nu köönt dor de Muskanten fiedeln un klimpern un trummeln. Un wiel vun den Schlick ok noch en beten wat in de Ecken hangenbleben is, is de Akustik dor so ohrenkitteln grandios. Un ok vun den Schierlings-Woterfenchel is noch en beten Duft öberbleben, un dat mookt de Athmosphäär dor so würzig, dat du vun alle Sieden Lust op Kultur kriegen deist. Un von den goden Klang un den würzigen Duft weiht wat wied öber de Elw. Un de Elw löppt un löppt un löppt... Un du sühst dat al vun wieden, dat de Elw de glücklichste Stroom vun de ganze Welt is.

Ulenspegel is de Överfleger!

Un Ulenspegel, den siene wunnerbore Idee Hamborg mit Fööt pett hett un em weggruult... He hett mi jüngst ut Berlin-Schönefeld anropen un ganz begeistert dorvun vertellt, dat he wedder so en Bomben-Idee hett, he will ut de wiedlöftigen Buuwarken vun de Fliegerhorst dor en Karnickel-Farm moken, dat de Lüüd, wenn se denn nich flegen köönt, tominnst wat to strakeln un to eien hebbt. Ick segg jo: En Genie is de Mann!