Komm, lieber Mai, und mache...

Wakenitz-Weg

vun Karl-H.Nissen

Jeden Dag nehm ik mi dat vör: Hüüt gah ik wedder an de Wakenitz lang!

Dat klappt nich jümmers, dor kümmt ok mal wat twischen. Man wenn ik gah, denn heff ik ok noch Utwahl. Ik kann den langen Weg gahn orrer den Mittelweg orrer den korten. Wenn ik will, denn kann ik dalgahn na den Fischerbuden un na Spieringshorst röver kieken.

...die Bäume...

Wenn ik na den Breefkassen will un Breve insteken, denn is de Weg bannig lang, tja, un denn kann dat vörkamen, dat ik gor nich mehr an de Wakenitz gah, so as nu, wenn dat regent.

Dorbi is dat richtig schöön up den Weg, jüst nu, wo allens gröön warrt. Veel Lüüd draap ik nich, mal so enen, de löppt un puust, mal en Fru mit ehren Hund. Sünndags is ok mal en grote Familie ünnerwegens mit Opa un mit den Kinnerwagen.

...wieder grün...

...und lasse an dem Bache...

De Lüttgoorns sünd nu all fein rut putzt. Een so 'n Goornfründ is ok winterdags dor. He harr sik en Lock in dat Ies vun de Wakenitz haut un hett baadt. Ik heff mal den nakelt Footafdruck in'n Snee sehen.

An'n Wekenend sitt Angler an dat Över. Wat de all mit hebbt an Angelgeschirr, sogoor en lütt Regendack hebbt se mitbröcht.

En vun de Goornlüüd hett sik enen lütten Diek anleggt, mit Fisch in. Rode Fisch swömmt dor un helle, de sünd man lütt. Un en Groten is in den Diek, so 'n japaanschen, so gries-grau-rosa. Un wenn ik ünnerwegens bün, denn kiek ik na disse Fisch, wat de noch all dor sünd.

...die kleinen — äh, Schneeglöckchen? — blühn!

Worüm? An enen annern Diek, enen veel gröttern, stünn de Reiher! He stünn dor as en Pahl, hett sik nich röhrt. Ik heff mi ok nich beweegt un so hebbt wi uns en Tiet lang in 't Oog hatt. Denn is he en ganz lütt End wieder in dat dröge Schilf flagen. Kiek, Reiher, de möögt Fisch, un dorüm mütt ik na den lütten Goorndiek kieken un de Fisch tellen.

...ach lieber Mai, wie gerne einmal spazierenschippern!

In den groten Diek weern all de Johren so Anfang April de Poggen to sehn, blage Poggen! So veel, de kunn en gor nich tellen. Dit Johr nix, nich een.

Ik beleev jümmers wat, wenn ik up mienen Wakenitz-Weg togangen bün, mal löppt mi en Rehbock över den Weg, mal fallt een vun de ollen Wicheln üm.

Dat is en schönen Weg, "mien" Wakenitzweg.