In uns Vogelhuus

vun Heinz Tiekötter


Wenn wi keen Beseuk hebbt, eet wi jo meist in de Köök. Un jedetmol find wi, dat dat de beste Platz för uns is. Wi eet jo ninich alleen. Grood dree Meter vun uns Kökenfinster af steiht 'n Vogelhuus op'n Pohl. Wat 'n Leben dorin! Wi sitt binnen bi'n Freuhstücken un buten balgt sik fief, soss Vogels üm de besten Körner. Wi kiekt op de Mesen, de Lünken, op Holthacker (Spechte) un Amseln. Un ik gläuv, de kiekt op üns. Se kriegt ok elkeen Dag ehr Fudder. Miene Fro lacht jümmers, wenn ik ehr froog, wat se denn uns Heuhner all fuddert hett.

De Vogels hebbt ok nich mehr so grote Bang vör uns. Männichmol blievt se sitten, wenn ik mit de Tüüt no buten koom. Ne Tiet lang harrn de Vogels 'n rootbrunen Etensgast; denn seet 'n Eekkoter in dat Huus un stopp sik de Backen vull. Un in de Telgen vun de Bööm un de Büsch seten de Mesen un Lünken un schimpten öber em, wat dat Tüüg hollen däe. Een goden Dags weer de Eekkoter weg un he sik nich mehr sehn loten. Uns Huus liggt an de Bundesstroot un wi harrn Angst, dat 'n Auto em dootfohrt hett, as he to sien Restaurantbesöök ünnerwegens weer.

Annerlest seten wi beid mit uns Krüüzwoortradel un en Kopp Koffie an'n Kökendisch. Dat mookt wi jeden Morgen tosomen. Wi sitt denn dicht bi'nanner un arbeit uns gemeensom dörch de Siet. Miene Fro harr ehr Lesebrill op de Nees un dordorch keek se af un to no uns Vogels. Mit'n Lesebrill no buten kieken, dat geiht doch nich; dor ist doch allns unscharp. "Du", seggt se, "de Eekkoter is trüch. Is dat nich scheun; dat freit mi richtig!" Ik nehm mien Lesebrill af un keek hooch. "Siet wann hett de Eekkoter denn so'n langen Steert?" froog ik. Nu nehm se ehre Brill ok af, dormit se beter in de Ferne kieken kunn, un seh nu, dat ehr Eekkoter 'n dicke, fette Rott weer.

In de Bööm seten de Vogels op de Telgen un schimpten wedder öber düsse nee aasige Konkurrenz. Wi stunnen ganz still achter uns Kökenfinster un beluerten dat Deert. De Rott schuuf sik de Backen mit dat Vogelfutter vull, klatter öber den Busch trüch op de Eer un verswunn ünner de Boddendecker. Wi teuvten, wat se wull trüch keem. Dat duer keen twee Minuten un se weer dor, klatter an'n Busch hooch, hangel sik in dat Vogelhuus un stopp sik wedder de Backen vull. "Ik gläuv, de hett Familje", säe ik to mien Fro.

Dat geev nu en düchtige Opregung un miene Fro harr för mi orrnlich wat to doon. Ik müss nu Rottengift besorgen un de Boddendecker kott snieden. Denn müss ik den Ingang vun den Rottenbu finnen un em verminen. As neegstet heff ik den Pohl mit dat Vogelhuus ümsett, dormit de Rott nich öber dat Buschwark dorin klattern kunn. Wedder seten de Piepsies in de Telgen un schimpten as dull. Nu ober öber mi, wiel dat ik mi an ehr Huus to schaffen mook.
Villicht hebbt se mi jo ok för so'n Deert holln un in jemmer Arger totol vergeten, dat se egentlich bi mi de Kostgängers weern.


Bild 1 un 4: Dank an ls-liane-stitch.de
25.4.2020


na baven