vun Franz Dreidax un Ewald Eden

Matilda un Mattes sünd een Jewersched Soatkreienpoar. De beid harn in d‘ frööhe Vöörjoar hör Büngel tohoop schmäten un harn Hochtied hollen. Een Karteer harn see sükk ok furs utkeeken. Dat Karteer har sogoar een blaublöderken Adress. De Boom, in de see nun nüsseln kunnen, de hör to de Bööm de in een Kring üm dat Jewersch Schlött ümto wussen. Hoch in d‘ Lücht schokkelden de Oosten hen un her, de dat neä Boomhuus droagen schullen.

Noble Adress: Schlott Jever

Antje Sanders – as de Büpperste van d‘ Schlöttverwalten – har an de Takken över hör Tohuus een lütji Billermaschin fastmoaken loaten, so dat jedereen in de heele Weltenkring, de een spierke neeschierich is, an de beid hör Doagen deelhemmen kunn. Matilda un Mattes weesen woll granoatendull inanner verleevt – un as dat so is bi verleevte Lüü, hevvt de sükk meist noa een Tied ok wat Lütts bestäelt. Joa, joa … ok bi Soatkreien is dat mit de Noawasseree so.

Dat Geleeg in't Nüst

De letzde Wilgenoost wee man jüüst in dat Flechtwaark infööcht, dor gung dat bi Matilda ok all los mit dat Eierlärgen. Mattes har in sein Verleevtheit in Matilda woll düchdich wat in d‘ Röören brocht. Fiefmoal leech schmörgens een Ei in d‘ Nüst – un fiefmoal har een Eierdeef ut de Verwandschkup hör dat licht gröönklöärige un bruun sprenkelde Ei ünner d‘ Mors wechstiebitzt. Schkoamen schull he sükk wat, de Eierdeef! Noa de eersten fief Eier hett hüm villicht een schlecht Geweeten ploacht wägen sien Doon.

Fief Eier hett Matilda noch lächt, de nümms mehr wächräubert hett. See hett sükk ok furs an d‘ Brööden moakt. Dör dat mehr as köölige Vöörjoahr har see drokks to doon, dat greuend Lääven, wat joa noch binnerwendich in de Eierschillen hukel, waarm to hollen.

Mattes hett hör in de Tied man bannich good un fliedich wat to futtern ranschlääpt. Matilda kunn joa nich utfleegen, üm sükk wat to sööken, see seet joa fast up dat wassend Lääven ünner sükk. Eens schmörgens seet denn de eerste Schietbüdel in d‘ Nüst un krei sükk hoast sien Lüngers ut de Bost.

De erste Stünnens wee dat spierke noakend Deert man blossich een wiet upreeten rooden Schnoabel mit een gäälen Rand dor ümto. Dat sünd de Signoalklöören, op de de Ollen reageeren doot — instinktiv stoppt se de Futteraasch in dat rode Lock. De Lütten "weet" dat nich — is allens Instinkt.

Noa de tweede Dach kreiden all dree van disse Schkandolmoakers in dat Boomhuus boaben in de Spütz van dat Boomwaark bi d‘ Jewersch Schlött. Dach föör Dach is nu to sehn, wo flink de Lütten an Lääven togewinnen. Moder un Voader faalt dat sääker mennichmoal heel stuur, föör de lütji Räärhalsen (de nu joa all gannich mehr so lütt sünd) genoch Futterwaark bitobrengen.

Ikk much nu bi so een stuured Waark nich mit Voader Mattes tuuschken!

Well nu een spierke neeschierich worden is, de kann joa moal rinkieken bi Mathilde un Mattes! De Adress is hier.

Ich mach oaber jeden woahrschon: Well dor eenmoal rinkääken hett, de kann nich so flink mehr wächkieken — wiel he anners baang is, wat van dat Spill to verpaasen.