Süht he nich ut as Franco Nero?

 

De ole Appel

vun Marita Pollak


 

Vör een poor Dag mookt mien Mann vörn de Motorhuuv an uns Auto op, wieldat he de Batterie oploden wull. He wull seker sien — wenn denn doch noch de grote Küll kümmt —, dat wi nich meern op de Stroot mit uns Wogen liggen blieven, or dat uns Auto nich mehr anspringt.


Nanu, wat stickt denn dor? — Klick op to'n Vergröttern!

Mien leven Mann stünn also vör uns Auto. De Motorhuuv harr he no boven hievt — un süht en olen Appel meern op den Motorblock liggen! Unbegrieplich — nich to foten — woans kümmt de Appel an düsse Steed? He nohm den Appel hooch un kiekt em nau an; dat seh ut, as wenn en Deert em dor hen sleppt un den Appel — för slechte Tieden — op düsse besünnere Steed versteken harr.


Dat is doch... — Klick op to'n Vergröttern!

As mien Mann mi den Appel wiest un vertell, woans he den Appel funnen harr, sä ik: "Dat kunn doch en Marder west sien — bi uns is doch männichmol een, wi hebbt doch Sporen sehen!"


...en Appel, wohrraftig! — Klick op to'n Vergröttern!

Mien Mann hett denn doch lever dat Auto ünnersöcht — over de Marder harr nix anreuhrt, keen Schoden mookt!

Uns Novers harrn letzt Johr in Sommer en Marder in de Garaag — he harr sik en scheunes Nest but, de Nover harr em sehen — un ok heurt! He wull em over nich op sien Grünnen hebben un wull em fangen.


Dode Automarder. So muchen em de mehrsten Autofohrers sehn. — Gedicht op em: hier.

Over he hett ümsünst vör de Garaag teuvt. He seet ganz kommodig vör sien open Garagendöör un luer, dat dat Deert dat Wiede söcht! — Ik müss jümmers noch smüüstern: Wenn ik de Marder west weer, ik weer ok nich rutkomen!

Meern in de Nacht heff ik em denn sehen — he suust op dat Garagendack hen un her — jumpt denn över den groten Appelboom röver in uns Goorn — he seh ut as en Katt — sien Fell weer förwiß nau so week.
Dat Deert is ok nich mehr to uns Novers wedder trüchkomen.


"Ik bün doch nich dösig!"

Man dörv ok nich eenfach en Marder fangen, sünnern mutt en Jager hollen; de stellt denn mehrsten en Kastenfall, mit en Ei as Köder, op un lockt so dat Deert an.

De Lüüd, de en Marder ünner't Dack hebben, loten sik ok veel infallen — se loten op den Dackbodden en Radio luut spelen, stellt en Marderscheuche op — de Töön, de dor rut komen, sünd för uns nicht to heuren —, Hunnenhoor, Mottenkugeln, Marderpaste — allens warrt utprobeert.


Steenmarders

De Steenmarder — mehrstens is he dat, de sik in de Neegde vun Menschen rantruut — hett sien Loger egentlich ünner Hecken or Steenhupen, in de Eer or in Boomhöhlen.
Sien Jagdrebeet geiht wiet in de Feller rut. Marder sünd enkelt un in de Nacht ünnerwegens. De Derten sünd ok nich liesen — woneem se in en olen Huus ehr Steed hebben, kann man se goot heuren, wenn se togang sünd.

Marder sünd kloke Deerten, ton Bispill versöökt se sogor de Blieslängels vun de Schosteen antoheven, üm ünner't Dack rintokomen!

"Uns" Marder harr ja al lang in uns Auto or Stall Schoden anrichten kunnt — kann man ja de dullsten Soken beleven! Over nee — he bunkert blot en Appel twischen den Motorblock! Liekers hett mien leven Mann den olen Appel lever rutnohmen — nich dat de Marder sik dat noch anners överleggt!


"Ik överlegg noch!"


Porträt Marder: Franco Atirador/Wikimedia Commons

4.2.2014


na baven