Dat Kruut för'n Sneemaand: vun Anke Nissen Artemisia dracunculus Familie Compositae |
| |
Anner Namen:
| Esdragon, Esgragon, Estragon-Beifuß, Dragun, Dragon-Beifuß, Senfkraut, Senfwurz, Essigkraut, Kaisersalat, Schlangenkraut Plattdüütsch: Essigkruut,
Senfkruut, Slangenkruut | |
Sammelt
warrt: | Bläder, Herba Dracunculi | |
Warrt bruukt: |
| |
| ||
Wassen deit Estragon an sonnig Plätze. Den Wind mag he nich so geern. Ik heff al lang enen Pott mit Estragon up unsen Balkon. Dor mag he so schient dat geern wassen. Un winterhart is mien Plant ok. De latiensch Naam "dracunculus" bedüüdt: kleiner Drache. Ik glööv, de Namen "Dragun" un "Dragon", de wiest up de Draken hen. Dit Kruut sall in olle Tieden en Schutz gegen Draken, Slangen an all so'n Undeerten west sien. Estragon as Kökengewürz Över Estragon as Heilkruut gifft dat nich veel to vertellen, aver as Kökengewürz is dat heel goot to bruken. Dat Kruut hett enen egen, charakteristisch Smack, 'n beten herb, 'n beten sööt. Dat passt goot to:
Ik legg geern,
wenn ik Kürbis kaak, enen Estragon-Stengel mit rin. Estragon warrt jümmers
frisch bruukt. Fien hacken! | ||
| ||
Estragon. En Märken vun Folke Tegetthoff Plattdüütsch: Anke Nissen De
Minschen seggt: Draken sünd utstorven. Se sünd dorüm utstorven,
wiel kene Jungfru Foder för enen Draken sien wull. De Lüüd
weern erlichtert. Draken ween al jümmers Plantenfreter. Ehr Eten bestünn ut Bläder, Blöden, Rinnen vun Bööm, Pilze... Un de Minschen, de lachen, dat so groot Deerten blots so'n Grööntüüg freten. Se lachen so lang, bet dat de Drakens to veel wörr, se wehren sik. Se hebbt de Minschen wat hoost aver, as wi ja all weten wenn en Draken hoost, warrt dorbi en beten Füür utspiet, un dor hett denn al mal en Hoorschopf brennt orrer en lütt Dörp is afbrennt. Aver wi Minschen, wi maakt geern ut en lütt Füür enen groten Brand, un so is dat to wilde Geschichten över de gräsig Draken kamen. | ||
| ||
Ok de Saak
mit de Jungfruun weer nich so, as de Minschen dat vertellt. Kortens nu is en lütt Draken kuum grötter as en Dackel updükert. Un so lütt, as he weer, he hett sik benahmen as siene Vörfohren: He suus up siene Stummelbeen dörch de Dörper, jümmers up de Söök na wat to Freten so hett dat jedenfalls för de Lüüd utsehen. Uns
Dackel-Draken weer nich blots lütt, as en Dwarg, he weer ok nückerig
un kränkel. Ganz besünners quääl em en Sluckup. All söven
Sekunnen keem en lialütt Flamm as en Rietsteken-Flamm ut sien
Muul un sien Lief hüpp bi elkeen "Hicks" en beten hoch. | ||
He harr in en oll Book dat sien Urgroot-Tante tohöört harr vun enen "wohren Drakenfründ" leest. Dor stünn, dat vun all de Krüder, Bläder un Wörteln Estragon dat leevst un best Kruut för Draken weer. Se sünd fröher hunnerte Kilometer lopen för enen fienen Stengel vun dit Kruut. Se lutschen dor vull Vergnögen an rüm, se kauen dat Kruut, ja, se flochen dor Kränze ut un hangen sik de över de Ohren. Un vör allem so stünn dat ok in dat oll Book dit Kruut, Estragon, kunn Help bringen gegen de typisch Draken-Krankheit, den Sluckup! Nu
weer uns lütt Dackeldraak nich mehr to hollen: Eenmal
stünn he wedder mal alleen vör en afslaten Döör, he hicks
un hops un brüll un spuck siene lütten Rietsteken-Flammen dor
güng baven en Finster up un hitte Supp wörr up em dalkippt. De Supp
klacker an em dal, he lick mit sien lange Tung över sienen stachelig Rüüch,
sienen panzert Steert, siene Snuut un denn tappel he trurig wieder. He tappel
un tappel miteens mark he: | ||
De
Lüüd weern in de Twischentiet ut ehre Hüüs kamen, se bewunnern
de Fru, de den Draken mit Kohlrabi-Supp verdreven harr. Se freuen sik aver to
fröh. Lütt Dackeldraak keem trüch füürig, luut,
gau suus he in't Dörp, brems vör dat Suppen-Överfall-Huus
un besnupper de Reste vun de Supp. Dor weern fiensneden Bläder in: "Dat mütt Estragon sien!" jubel he, dat de Finster un Dören wackeln un de Lüüd vör Schreck staunen, wat för en Kraft in dissen lütten Minidraken steek. "Geevt mi dat Kruut!", reep he mit grugelig verstellt Stimm, "denn laat ik juuch för alle Tiet tofreden." As de Tofall männichmal so speelt, sull graad in dit Huus an'n annern Dag Hochtiet sien. "De Bruut will he hebben, hebbt ji't höört, de Bruut!", jammer de Familie. Un dor reep de Draken al wedder: "Dat Kruut! Los, los! Anners haal ik mienen groten Broder! De warrt juuch Dörp twei maken!" "Oh, oh! Wenn wi em de Bruut nich geevt, warrt groot Unglück över uns Dörp kamen", un se schuven de Bruut ut de Döör un wünschen ehr Glück. | ||
De
Dackeldraak freet se natürlich nich he keem ganz dicht an de Bruut
ran un güng ehr üm de smucken Been. ""Bringst du mi dat Kruut?" fraag he liesen. "Nee, ik bün de Bruut." "Wat seggst du? Du büst Estragon?" "Nee, ik heet Helene." "Woso Helene?" "Woso Estragon?" So weer dat bestimmt noch lang her un hen gahn, wenn den Draken nich graad nu en wunnerfien Ruuch in de Nääs keem. He snupper un snupper un land an'n End ünner Helenes Rock, knapp över't Knee, wo in dat Strümpenband en Büschel Krüder hüng. "Wat is denn dat?" fraag uns Dackeldraak. "Dat is... äh, wo sall ik di dat seggen... ", stotter Helene, se tru sik nich, mit de Wohrheit rut to kamen. Dit Kruut weer nämlich en oll Tövermittel, en Schutz vör Draken, Slangen an anner Undeerten. "Also, dat is Estragon", keem dat denn aver doch luut un düütlich ut Helene rut. Dor freu sik uns Minidraak, he hops un hüpp, maak enen Salto un klatsch in siene Poten. Vun dissen Dag an kreeg he eenmal in de Week en groot Buschen Estragon. He harr nie wedder Sluckup. He is to den Dörpdraken worrn un all Lüüd harrn em vun Harten geern. | ||
|