 |
Gift, frisch vun'n Struuk vun Rudi Witzke De Sünn harr dat gaud meint. De Beeren hüngen riep in Goorn. De Äst bögten sik. Dor kreeg Oma Besäuk vun ehr lüttste Grootdochter Imme. Dat passte ja man gaud. Oma wieste ehr de Stickelbeeren, Jansberen un Himmelsbeeren. Flink harr Imme dat rut, an de Stickel vörbitolangen un sik de Beeren to plücken. Faken weer Imme nu Omas Gast in Goorn un eet Hannenvull de schöönen Beeren. "Beeren mecken Imme gaud!" Maal nu harr Mudder Tiet, mit de Lütt in den vör poor Johren nieg anleggten Park to gahn. De Bänk löden to en Paus in. Imme ströperte üm Mudder rüm, se harr ehr Dochter jümmer ünner Ogen. Denn wöör dat so lies, Imme rönnte nich miehr över den Rasen. Se harr wat anners funnen. Füürrode Beeren in en Busch mit weike Nadeln! Dat weer ja as bi Oma. As Tiet weer, na Huus to gahn, reep Mudder na ehr Deern. De weer fix bi Muddern, dat Muul mit roden Saft besmeert. De Mudder putzte de Dochter de Snuut, un beid marscheerten na Huus hen.
Na een Stunn hulte un wimmerte Imme: "Buukweh, Mama, ik heff Buukweh. Aua!" Un dor müßt de Lütt all spucken un wörgen. Rode Schlusen kemen vör. Imme weer kriedenwitt. Mudder fragte na, wat se dor in'n Park dreven harr. "Himmelbeeren as bi Oma eßt!" Gau rööp de Mudder Oma an un vertellte de Malöör. "Af mit juuch beiden in't Sükenhuus! Ik gah in'n Park un kiek dor maal na." Immes Blautdruck weer bannig afrutscht, jümmer wedder müßt se wörgen. De lütte Lief krampte. Dor reep Oma upregt in't Sükenhuus an: "Segg de Dokters, dat Imme vun en Eib orrer vun en Krüüzdoorn Beeren eten hett!"
Dat weer för de Dokters en groot Hülp. Nu kennten se dat Gift, dat Imme so dull tausette. De Dokters harrn Gegengift un Heilmiddel, un een Stunn later sleep Imme ehr Aventüür in en Krankenstuuv ut. Weer noch maal gaud gahn.
Vadder weer natüürlich ok in de Klinik kamen. All weeren se frooh, dat dat so afgahn weer. Oma wüßt, dat Eib un Krüüzdoorn giftige Kraam is. Un dat in en Park? Vadder reep den Ümweltberader an un sää ehm, dat de Giftstrüker nix in'n Park to seuken harrn. "Hüüt süht man dat nich miehr so eng!", meinte de Umweltmaker. "Goldregen steiht ok an vele Steden un nüms regt sik up! Un wi hebbt de Strüker utsöcht, wieldat se Prickel hebbt, de de Kinner vun de Bööm un Büsch verjagt. Denn hebbt de Vagels ehr Rauh. Ut de annern Bööm verjagen de Blagen den Pirol, Iesvagel, de Uhl, de Nachtigall un den Kuckuck, de hier maal ehr Tohuus harrn. De Vagels mütt ehr Rauh hebben. Wenn wi de Büsch planten un de ranwassen, dennso kååmt de Vagels villicht wedder."
Is dat nu vun den Opa, den olen Knacker, en Versöök, en Märken to vertellen? Dor schall hei man leiwer de vun de Bäuder Grimm nehmen. Orrer will hei sik wichtig maken? "Ne, mi is bannig iernst. Över 5000 Kinner per Johr vergiften sik in uns Land dull an Giftplanten. Nu wüllt se niege giftige Büsch in den Park bi uns planten. In't Bladd stünn dat to lesen, dat de Fru Börgermeister, de Ümweltmaker un en Minsch vun'n Siedlerverein dissen Vörslaag allerbest finnen." All markten, dat de Ool in't Recht sien kunn. "Nu, denn mütt wi de Fraag maal wiedergeven. Gift-Planten in'n Park för de Vagels — dörf dat sien?"
|
||
|
22.4.2012 |
