Göös in Holsteen vun Karl-H. Nissen Dit Johr weer dat mal en feinen Sommer! Vele Daag, vele Weken so warm! Dat hebbt wi lang nich hatt, dat weer mal ganz anners as sünst. An enen Avend lepen wi en beten spazeern. Wi keken över dat Holsteen-Land: Feller, Wischen, 'n beten Holt, veel Water un den wieden Himmel. Dat wörr al schummrig. "Kiek
mal, dor achtern up dat Feld, de düüstern Placken! Wat kann
dat sien?" As wi mal wedder in uns' lütt Dörp weern, an den groten See, dor hebbt wi markt, dat dor ok wat anners weer as sünst. Dor weern dit Johr keen Aanten, man veel Göös, veel, veel mehr as in de annern Johren. Un de weern nich blots up den See, ok up de lütte Wisch bi uns' Quartier un up jede Koppel. Enen Dag kregen wi Besöök vun uns' Kinner un twee Enkeljungs. Kloor, so'n See, de lockt. Un denn dat blage Ruderboot, dat dor leeg! Wat se dor nich mal mit rutföhren kunnen? Doch, dat kunnen se. Nu weer dat Boot man lütt un olt un ut Plastik. Mit de beiden Jungs güng dat ganz goot; man as de Unkel rinkladder, dor sack dat Boot en ganz End dal. De Vadder vun de Jungs wull ok noch mit, un dat weer meist to veel. As he in dat Boot steeg, keek Bug un Heck (heet dat bi so'n lütt Boot ok so?) hooch rut, un in de Mitt, dor fehlen noch fiev Zentimeter bet an't Water. Man de Bootsfohrt güng liekers los: de Unkel kunn rudern, de Vadder nich, un so zuckel de Plastik-Schöttel in'n Zick-zack-Kurs över'n See, hen na so'n lütt Insel. Dor hebbt se anleggt, een vun de Jungs is utstegen, denn aver glieks wedder instegen. Uns' Seefohrers kemen trüch, wedder in'n Zickzack, wedder lustig antokieken. "Worüm sünd ji denn nich up de Insel an Land gahn?"
wullen wi weten. |
Poor Wöör to wilde Göös De wilde Goos Graugans (anser anser), Wannern orrer nich? Dat kümmt op an! In Oosteuropa sünd de Göös Togvagels. Dor flegen se, wenn dat kolt warrt, asn Piel an hogen Heven lang, mennigmaal ok över de Wulken in Richt Süüden. Dorbi schreen se bannig luut, üm Kontakt to holln. Dat geiht so Dag un Nacht, bit se en Placken finnen, wo se eerst maal n Tiet utrohn oder velicht ok blieven köönt. Inn Noordwesten von Europa leven de Göös ok inn Winter an ehr Steed, aver se flegen, wenn dat to un to kolt warrt, bit dorhen, woneem se noch Foder finden doon. Ton Bispill na de Noordsee, na Frankriek oder na Spanien. In Fröhjohr kamen se denn al fröh wedder ton Bröden na ehr ool Revieren hen. |