Wat is he nich staatsch! Wat blinkt sien Oog! De Gimpelinnen kriegt weke Knee, wenn se em seht!

Vör mien Kökenfinster steiht 'n Fleederbusch. An een vun de Telgen hangt en Fodderputt för all de lütten Vagels, de in'n Winter nich noog in de free Natuur find. As Napp heff ik en leddige Kokosnutt anbunnen, bi de ik vörher bloots 'n Stück vun de Schell rutsoogt heff. Den Napp befüll ik tweemol an Dag mit Sünnbloomkernels un Pienööt. Dat hett sik bi de Piepmatschen in uns Rebeet rümsproken.

Du mookst di jo keen Vörstellung, wat för'n Leben sik nu in uns Fleeder afspeelt. Ik kann dor stünnenlang tokieken. An scheunsten sünd jo de Gimpels und liek so, as bi uns Minschen, sünd dat sünnerlich de Mannslüüd. Wat hebbt de doch för Farven, üm de Vageldeerns rümtokriegen! Na du weets all, wat ik meen.

Annerlest weer ik obers sowiet un wull de Nutt wedder afbinnen. De dorige Doompaap sitt dor de hele Tiet breed un bräsig op den Rand un mookt de annern Vagels ok denn keen Platz, wenn he lang satt weer. Ut luder Jux un Tolleree fung he denn an, de Nööt un de Sünnblomen öber den Rand to smieten. So geiht man doch mit Eten nich üm! Dat hebbt wi in de Nokriegstiet anners leernt. Sowat is jo de reinste Verswennung! Doröber heff mi orrig opreegt. Ok so'n Piepmatsche mutt doch so veel Verstand in sien lütten Kopp hebben, dat he weet, mit Eten speelt man nich.

Wat för anner Deerten ut dat Vagelhus to smieten is en Aart Sozialverhalten, dat Gimpel mit Lünken, Meeschen un anner Vagels gemeen hebbt: Se fodert de, de an'n Borrn sitt!

Wat nu kümmt, dat is mi fix pienlich: De lütte bunte Vagel weer doch nich so dösig; jedenfalls nich so as ik dat bün. He hett gornich mit de Körners rümoost. He hett se öber Boord smeten, dormit sien Hennen ünnen op'n Footbodden ok wat to picken harrn.

Nu heff ik een grote Bitt an di: Do mi een Gefallen un snack mit nüms doröber, dat bi so'n lütten Vagel mehr in'n Kopp to finnen is, as bi mi!